Eimreiðin - 01.01.1968, Side 78

68
F.1MREIÐ1N
henni til dýrðar. Eg sagði einn
dag við Lillie rétt íyrir afmælið
hennar:
— Veiztu hvað eg kalla gang
þinn, þegar þú kemur á móti
mér? Hvítagaldur kalla eg gang
þinn.
— Hvítagaldur, endurtók hún
og undi sér við orðið. Hvað það
mundi eiga ljómandi vel við
hvíta kjólinn, sem eg hef fund-
ið hjá Stern Brothers. I afmælis-
gjöf, ha? Hann kostar ekki nema
199 dollara og 85 cent.
Og eg var liiminlifandi!
Hvaða maður í víðri veröld átti
konu, sem gat svarað með jafn-
hagsýnu snarræði. Var Jrað ekki
guðlast að kalla hana fákæna?
Hvað er það annað en hrottalegt
karlmannsæði að vilja sprengja
hina unaðslegu umgerð kven-
leikans með bugandi vitsmun-
um.
Sumar konur hafa aðdáanlegt
lag á að leyna sínum fátæka anda
bak við blekkjandi hlédrægni.
Lillie var langt of hreinskilin að
tðlisfari til að geta það. Mér
blæðir að þurfa að segja það, en
þessi tilhneiging til að vera
hreinskilin gerði hana stundum
ofurlítið lausa við að vera nær-
færin.
Eg var meðalmaður á vöxt,
með stórt nef, og liður á því
miðju. Einn dag, þegar eg kraup
á kné með höfuðið í kjöltu
minnar dýrmætu lállie, strauk
hún hár mitt og vanga með allri
viðkvæmni jarðneskrar blíðu,
lyfti upp höfið mínu, leit inn í
augu mér og sagði:
— Þú hefir nú ekkert klassiskt
nef.
Eg rauk upp, með hvassan
broddinn af orðunum á kafi
inni í mínu hégómagjarna
hjarta. En eg var ekki fyrr stað-
inn upp en Lillie sagði:
— Bara þú værir tveim Jnuml-
ungum hærri. Mér hefir alltaf
verið hugleikið að giftast manni,
sem væri hár og föngulegur. Því
maður, sem er ekki hár, getur
ekki verið föngulegur.
Eg þekki menn, sem mundu
hafa kunnað að svara. Ef til vill
ekki með orðum, heldur með —
— ja, eg á við lirottalega eigin-
menn, sem mundu hafa farið að
,,ala hana upp“, eins og þeim
líkar að orða Jjað. Mér blöskrar
að hugsa til, að Lillie hefði ver-
ið gift slíkum manni.
Mér datt í hug eitt augnablik
að biðja hana um að lesa Schop-
enhauer. Lesa um hin lífeðlis-
fræðilegu rök, sem hann leiðir
að því, að stórgáfaðir menn séu
sjaldan stórir vexti. En eg var of
lítillátur til að brúka svo djörf
orð um sjálfan mig.
í stað þess að biðja hana um
að lesa Schopenhauer, þaut eg
beina leið niður í skóarabúð og
pantaði tvær tylftir af aukahæl-
um á allan minn skófatnað, tvær