Ægir - 01.02.1945, Blaðsíða 40

62
Æ G I R
Bergsteinn A. Bergsteinsson:
Tillögur til bóta á h
í skýrslu þessari vil ég ieitast við að
benda á þá galla, sem ég tel nauðsynlegt
að kippt sé í lag. Að sjálfsögðu er ekki þar
ineð sagt, að ekkert sé ábótavant annað en
það, sem hér um getur. En þetta eru veiga-
mestu atriðin, og þurfa að komast í gott
borf nú þegar.
Þá er fyrst að minnast á hráefni það,
sem frystihúsin nota í framleiðslu sína,
það er fiskinn. Þótt töluvert hafi áunnizt
i seinni tíð að fá fiskinn nógu vel blóðg-
aðan, þá skortir enn á það að gott sé. í
þessu efni getur ekkert dugað annað en
blóðga fiskinn um leið og hann kemur inn
i bátinn, og þá með þeirri aðferð, sem al-
jnennt var notuð meðan fiskur var verkað-
ur í salt. Það er rangt, að jafngott sé i
þessu tilfelli að „stinga“ fiskinn og háls-
skera. „Stunginn" fiskur þolir ekki sam-
anburð við hinn, a. m. k. ekki hvað snertir
þunnildin. Þetta á auðvitað við hvaða veiði-
aðferð sem er, og hvort heldur er farið inn-
an i fiskinn á sjó eða landi. Ég býst við, að
þessu atriði sé einna mest ábótavant nú
sem slendur, þar sem svo hagar til, að farið
er innan í fiskinn, áður en hann er fluttur
í land.
Annað atriði mun og vera mjög mikil-
vægt, en það er, að hafa það fyrir ófrávikj-
anlega reglu, að fiskur sé alltaf þveginn
upp um leið og' farið er innan í hann, svo
að allt blóð og slor skolist af honum. Öll
aðalrotnunarefnin, sem valda skemmdum á
fiski, eru í kviðarholinu og segir sig sjálft,
að mikið atriði er að ná þessum efnum
burtu, að svo miklu Ieyli sem mögulegt er,
og sem fyrst. Blóðið, sem oftast verður að
1) Grein þessa flutti Bergsteinn A. Bergsteins-
son freðfiskmatsstjói’i á námskeiði fiskimats-
inanna ‘28. júli 1944, og cr hún birt hcr sanikv.
ósk iians.
raðfrystingu á fiski.1}
einhverju leyti eftir innan í fiskinum um
leið og hann er slægður, veldur því lika,
í!ð þunnildin gulna og verða jafnvel rauð,
jiegar fiskurinn hefur leg'ið eitthvað í
]>essu ástandi. Þetta á auðvitað jafnt við,
Iivort heldur bátar leggja fiskinn í is um
borð, eða alhenda hann daglega óísaðan
eftir hverja veiðiferð. Þetta mundi líka
hafa þann kost í för með sér, að betri ár-
angur næðist með þvott til flökunar, þeg-
ar farið væri að flaka fiskinn.
Sjálfsagt tel ég, að í lestum fiskibáta
væru þéttar grindur i þeim hluta, sein hef-
ur sléttan botn (miðlestinni). Þetta bygg-
ist á því, að þegar fiskurinn leggst á botn-
inn, þá lokar hann fyrir þau göt, sem á
lestargólfinu kunna að vera, svo blóðið og
sjórinn geta ekki runnið niður, heldur
liggur l'iskurinn í þessu meiri hluta af sjó-
ferðinni. En séu aftur á móti hafðar grind-
ur, þá halda þær fiskinum frá bolninum
og getur þá allt runnið óhindrað niður.
Einnig þarf að vera gott undanrennsli frá
hliðarstíum. Þilið milli vélarrúms og lest-
ar ættu líka að vera tvöfalt, því að oft vill
það hitna og er það ófært, þar sem fisk-
urinn lig'gur við þilið. Þá verður að teljast
nauðsynlegt, að allur fiskur, sem isaður er
um borð í skipum og ætlaður er til flökun-
ar, sé lagður í ísinn, ef hann á að verða
nothæf vara. Setja þarf ákvæði um, liversu
þau skip mega vera lengi í veiðiför,
sem isa afla sinn, og tel ég ha*pið að æski-
legt sé að tíminn sé lengri en tveir sólar-
hringar að vori og sumri, og þrír til fjórir
að vetri. (Hér er átt við bolfisk. Flatfiskur
þolir eitthvað lengur.) Rétt er líka að
benda á, að bátar þeir, er stunda veiðar
með lóð að sumri og vori, eiga stundum svo
langt að sækja, að þeir eru langt á annan
sólarhring í hverri veiðiför. Þessir bátar