Ægir - 01.11.1953, Blaðsíða 23

Æ G I R
277
brosti hún þó og þakkaði fyrir. Stundarkorni
síðar birtist hún með þrjá kassa. Úr svip
hennar mátti lesa, að þar væri nú ekki komið
að tómum kofanum. Óskar leit á kassana,
tók einn vindil úr hverjum, strauk þá og
skoðaði vendilega. Síðan lagði hann þá alla í
sitt fyrra far.
„Þetta eru al!t sveitamannavindlar. Mað-
ur verður að fá góðan vindil eftir hræring.
Eigið þér ekki til Duc George“ sagði biifræð-
ingurinn frá Hvanneyri og eigandi land-
námsjarðar Eiríks rauða. Hið stóra andlit
Óskars rúmaði tíðast óvenjumikið af
fölskvalausu barnsbrosi. Nú stóð stúlkan
með kassana andspænis því, en eigi að siður
leyndi sér ekki, að henni var brugðið.
„Ég held maður ætti að bregða sér yfir í
Vaglaskóg í dag. Við skulum fá Helga Páls-
son með. Ég hringi og læt hann útvega bil.“
Óskar var nú staðinn upp og hafði fengið
vindil.
Upp úr hádegi ók billinn inn og út með
firði sem leið liggur yfir i skóg. Við Helgi
vorum skutbúar og fór hið bezta um okkur.
Helgi færði í tal bryggjugerð Óskars í
Kaflavik og kvað hann hafa sýnt mikinn
dugnað og áræði við það mannvirki.
„Maður komst ekkert. Það voru alltaf ein-
hverjir djöflar að bregða fyrir mann fæti.
Það er alltaf fullt af mönnum, sem hræð-
ast brejdingar og nýjungar. Og þetta eru svo
smásálarlegir karlar, að hjartað fer að hoppa
i þeim, ef einhver kemst með fótinn fram
fyrir þá. En þessum náungum er hælt, þeir
fá krossa og glingur og hafa þó aldrei skeinzt
við að koma lifrarbroddi í pott, hvað þá
meira. Hann fær ekki alltaf hlýjar kveðjur
iiann Eggert Classen og það er alltaf verið að
hyrja, að hann sé smákarl og ekkert nema
ihald. En ég hef engan þekkt, sem hefur
verið eins velviljaður sjávarútveginum af
hessum mönnum, sem hafa farið með pen-
ingaráð. Hann var lika stórhuga. Ég þekkti
hetta vel af reynslu, því að ég átti mikil skipti
við hann.“
Við hölluðum okkur út af í skóginum nið-
llr undir Fnjóská. Óskar var vansvefta og
vddi láta renna i brjóst sér. Bjarkarilmur
smaug í vitin og fugl söng hér og þar. Ég
var allt í einu horfinn til Reykjavíkur, nokk-
ur ár að baki og ég staddur í Hafnarstræti.
Sumar fór í liönd, en óráðið um atvinnu,
enda ekki auðfengin. Átti ég, unglingstetur,
að áræða inn á þennan kontór og festa mig
í skiprúm til hausts. Gat ekki Óskar Hall-
dórsson verið kominn á liöfuðið í haust og
hvað þá um veturinn. Menn sögðu, að Óskar
borgaði ef hann gæti, en það væri ekkert að
vita, hvernig síldin færi í sumar. — Ég labh-
aði út á strætið án þess að hafa barið dyra
á kontór Óskars. —
Uppi í kaupþingssal var fiskiþing. Óskar
lýsti veðurfarinu norðan og sunnan Reylcja-
nesskaga. Frátök í Keflavik, þegar daglega
var róið í Grindavík. Ekki komist á sjó í
Grindavík, þegar allir réru norðan nessins.
En svo var allt i einu kominn rafmagnsjárn-
fcraut yfir þveran skagan. Bátarnir runnu á
milli vikanna, eftir því hvernig stóð á veðri.
— „Þessa braut á og þarf að leggja,“ sagði
Óskar, og fiskiþingsfulltrúar vissu ekki
hvaðan á sig stóð veðrið.
Þegar rætt var um það á fiskiþingi, að
isl. útvegsmenn ættu þess kost að fara í
lcynnisferðir til nágrannalanda, einkum
Noregs, lét Óskar falla orð á þessa leið: Þetta
er gott mál, það er nauðsynlegt að menn sjái
og kynnist, hvað aðrir hafast að i útvegs-
málum. Ég segi ekki, að það megi ekki sitt-
hvað læra af því að fara til Noregs, en við
eigum ekki að hugsa svo skammt, við eigum
að senda menn til Japan. Þar má læra margt,
Japanir kunna vafalaust bezt til fiskiðnaðar.
Siðar bar þessi hugmvnd Óskars á góma
á milli okkar. „Menn hlógu að þessari uppá-
stungu minni, töldu, að fremur mætti læra af
öðrum þjóðum en Japönum og svo væri það
að fara heiminn á enda að komast til Japan.
Á svona úrtölur er ekki hlustandi. Það tek-
ur skemmri tima að komast þangað núna,
en ég var á leiðinni i verstöðvarnar fvrir
austan fjall, þegar ég hóf minn bræðslu-
mannsferil. Heimurinn er of lítill, en ekki
of stór, og svo eru menn að láta sér vaxa í
augum að heimsækja Japan. Maður fer aldr-
ei of langt til þess að græða, en ég er sann-