Tímarit lögfræðinga - 01.01.1957, Blaðsíða 35

armála, eru þau, að ekki sé að jafnaði leitað úrskurðar
ráðsins um annað en nákvæmlega tiltekin læknisfræði-
leg ágreiningsefni, er upp koma við meðferð máls, nema
dómara i einstökum mikilsvarðandi málum þyki viður-
hlutamikið að byggja dóm sinn á læknisumsögn, þó að
óvefengd kunni að vera, án staðfestingar læknaráðs.
Sérstaklega telur læknaráð ótilhlýðilegt, að fyrir það
sé lagt
1) að úrskurða um atriði, er ekki varða ótvírætt og bein-
línis læknisfræðileg efni;
2) að svara fyrirspurnum um einföld læknisfræðileg at-
riði, er hver læknir kann um að bera, nema ágrein-
ingsefni sé til að dreifa;
3) að segja almennt álit sitt um læknisvottorð eða grein-
argerðir lækna eða rannsókn máls i heild, án þess
að spurt sé um tiltekin efnisatriði;
4) að veita almennar leiðbeiningar um tilhögun rann-
sóknar máls.
Þó að mál sé lagt fyrir læknaráð á óæskilegan og jafn-
vel ótilhlýðilegan hátt samkvæmt framansögðu, kann að
vera vafasamt, að heimilt sé samkvæmt lögum um
læknaráð að vísa máli beinlínis frá ráðinu með skirskot-
un til slíks. Fyrir því ályktar læknaráð
1) að beina þvi til dómara og annarra, er viðskipti mega
eiga við læknaráð, að þeir gæti þess i viðskiptum sín-
um við ráðið, er að framan segir;
2) að beina þvi til réttarmáladeildar læknaráðs, að hún
gæti þess um mál, er fyrir ráðið hafa verið lögð
á óæskilegan eða ótilhlýðilegan hátt samkvæmt fram-
ansögðu, að haga meðferð þeirra með tilliti til þess,
að þau hljóti þá afgreiðslu ráðsins, er verða megi
til leiðbeiningar um, hvert sé eðlilegt verksvið þess
og hvernig haga beri viðskiptum við það, til þess að
það nái. sem bezt tilgangi sínum.
Ritað í október 1956.
Tímarit lögfrœðinga
29