Tímarit lögfræðinga - 01.12.1995, Síða 49

heldur en ekki ef vafi leikur á um hvort þeirra sé þörf. Ber þá auðvitað einnig
að hafa í huga að réttarfarslög gera sérstaklega ráð fyrir þeim möguleika að þeir
séu tilkvaddir til styrktar starfsemi dómstólanna að því er telja verður.
10. NIÐURSTÖÐUR í STUTTU MÁLI
Meginniðurstöður þess sem að framan er rakið eru þær að dómstóll eigi ekki
að beita sérþekkingu til þess að framkvæma skoðunargerðir eða matsgerðir eða
til að breyta þeim skoðunargerðum eða matsgerðum sem fyrir liggja í málinu.
Þegar þarf að ákveða sönnunargildi sérfræðiskýrslna eða túlka eða beita laga-
reglu annars þar sem nauðsyn er á sérfræðiþekkingu er rétt að dómur hafi yfir
að ráða slíkri þekkingu. Tekið skal þó fram að skilin á milli túlkunar og beit-
ingar laga annars vegar og þess hvort verið sé að leggja grundvöll að nýjum
staðreyndum hins vegar eru ekki ávallt glögg. Dómari hefur víðar heimildir til
að kveðja til sérfróða meðdómsmenn. Ef hann er í vafa hvort skilyrðið um
„nauðsyn sérkunnáttu" sé fyrir hendi er ekki óeðlilegt að hann kveðji þá í dóm.
Einnig er eðlilegt að embættisdómari gefí sérfróðum meðdómsmönnum al-
mennar leiðbeiningar um það innan dómsins hvernig þekkingu þeirra skuli beitt
í tilteknu máli.
Það er meginniðurstaða þessarar greinar að íslenska meðdómsmannakerfið
standist fyllstu réttarfarskröfur og að það sé ekki síður tii þess fallið að ná því
markmiði að stuðla að réttri dómsúrlausn heldur en réttarfarsreglur margra
annarra þjóða.
Vandi er hins vegar í því fólginn að beita sérfræðiþekkingu meðdómsmanna
rétt við meðferð og úrlausn dómsmála.
291