Árbók Háskóla Íslands - 01.03.1966, Síða 31

29
krefst sleitulausrar þjálfunar um vinnubrögð, gagnrýnnar
meðferðar á heimildum og vandvirkni í hvivetna. Háskólanám
krefst þess, að menn hafi tök á mikilli þekkingu, en hins er
ekki síður krafizt, að menn læri vinnubrögð, læri að hagnýta
sér þekkingu, er út í lífið kemur. Vér vitum, að margt af því,
sem vér höfum fyrir satt, á eftir að taka stakkaskiptum og
verða úrelt á þessari hraðfleygu vísindaöld. Sjálf þjálfunin til
vísindalegra vinnubragða fyrnist hins vegar ekki, og sú hugar-
þjálfun er ómetanleg hverjum þjóðfélagsborgara og ætti að
gera hann færari öðrum mönnum að gegna skyldum sínum
við land og þjóð. Þekking staðreynda er mikilsverð í sjálfu
sér, einnig vegna þeirrar þjálfunar, sem menn fá við að ná
valdi á henni. Hitt skiptir þó meira máli, að þér hverfið frá
þessum skóla vinnuglaðir menn, vel þjálfaðir til að takast á
við andleg verkefni, hugkvæmir menn, og menn, sem hafið það
frumkvæði og þá hugarglóð, að þér getið tekizt á hendur for-
ystu á ýmsum sviðum þjóðlífs.
Ég hvatti yður til vandvii’knislegra og gagnrýnna vinnu-
bragða í háskólavist yðar. Mér koma í hug orð Snorra um Har-
ald harðráða, þar sem hann segir: ,,En þó er miklu fleira órit-
að hans frægðarverka; kemur til þess ófræði vor og það annað,
að vér viljum eigi setja á bækur vitnislausar sögur“. Ég bið
yður að minnast þessara orða, þar sem skýrlega eru mörkuð
akademísk viðhorf. Svo ritar sánnmenntaður maður einn, sem
tamið hefir sér þau vinnubrögð, er bezt gegna í öllu fræðistarfi.
f gleði þessa dags ber oss að minnast hinnar menningarlegu
kjölfestu þjóðfélags vors, tungu vorrar, bókmennta og ann-
arra andlegra afreka forfeðra vorra, svo sem hinnar merku
lagaskipunar, eins frjóasta og frumlegasta hugverks norrænna
manna. Vér skulum leggja rækt við menningarlega arfleifð vora,
um leið og vér kynnumst menningu annarra þjóða og reynum
að hagnýta oss það úr henni, sem bezt er. Bókaeign og bóka-
iðja þessarar litlu þjóðar er með fullkomnum ólíkindum. Vér
minnumst sískrifandi forfeðra vorra, er héldu til haga marg-
víslegum fróðleik af áráttu og ástríðu. Berta Philpotts segir,
að kveða megi svo að orði, að þar sem fslendingar spurðu tíð-