Búnaðarrit - 01.01.1900, Blaðsíða 6

6
hverjum einstökum búanda. Bændur verða að muna
eptir því, að „margar hendur vinna ljett verk“.
I. 1837-1856.
Árið 1832 beiddist rentukammerið yflrlýsingar
sýslumanna á íslandi um það, hvort nema skyldi úr
lögum tilskipun 13. dag maímánaðar 1776 um þúfna-
sljettun og túngarðahleðslu, eða endurnýja hana, og
hverjar breytingar þá mundu við eiga, með því að svo liti
út, sem bændur væru farnir að gleyma tilskipun þess-
ari. Þórður Sveinbjarnarson, sem síðar varð háyflrdóm-
ari í landsyfirrjettinum hjer, var þá sýslumaður í Árnes-
sýslu. Hann mælti reyndar fram með því, að tilskipun
13. dag maímánaðar 1776 væri cndurnýjuð og lagfærð,
en stakk jafnframt upp á því, að suðuramtsbúar stofn-
uðu fjelag sín á milli til að efla tilgang og tilætlun
tilskipunarinnar. Krieger, sem þá var stiptamtmaður,
þótti það óskaráð, að fjelagið væri stofnað, en mun
líklega hafa mælt með þvi, að tiiskipunin væri úr lög-
um numin, enda var hún úr gildi felld með opnu“brjefi
9. d. marzmánaðar 1836. Þórður Sveinbjarnarson bar
þó stofnun fjelagsins fyrir brjósti, og honum einum var
það að þakka, að fjelagið komst á fót. Hann fjokk í
fylgi með sjer 10 aðra, og voru þeir: 1, stiptamtmaður
Krieger; 2, biskup Steingrímur Jónsson; 3, sýslumaður
Páll Melstei), þá í Árnessýslu; 4, vara-dómsmálaskrifari
0. M. Stepliensen í Viðey; 5, dómkirkjuprestur, sem þá
var, Helgi Thordersen; 6, landlæknir Jón Thorsteinsen;
7, sýslumaður Stefán Ounnlaugsson; 8, verzlunarstjóri
Thomas H. Hiomsen; 9, Jbn Jónsson, bóndi á Elliða-
vatni, og 10, Pjetur OuJmmdsson, bóndi á Engey. —
Þeir voru þannig 11 að tölu, sem bundust í því, að