Búnaðarrit - 01.01.1900, Qupperneq 41

41
hvert ár, en nú flmmta hvert ár. Á fundum þessum
eru rædd ýms búnaðarmál. Eru umræðurnar vanalega
byrjaðar með fyrirlcstri, sem haldinn er af einhverjum
til þess hæfum manni. Á síðari timum hafa þessir
fundir verið haldnir og settir í samband við hinar
stærri gripasýningar. Framan af stóðu fundirnir ekki
nema einn dag, en nú vara þeir 2—4 daga. Fyrir-
lostrarnir, sem lialdnir eru, og umræðurnar á eptir hljóða
vanaloga um helztu greinir landbúnaðarins, svo sem gras-
rækt, búpeningsrækt, mjólkurbú og meðferð á smjöri,
o. s. frv. Það er alls enginn vafi á því, að þessir fund-
ir hafa gjört og gjöra mjög mikið gagn. Þeir hvetja
mcnn og upp örva til framtakssemi og dugnaðar, efla
fjelagsskapinn, og fræða almenning um margt og mikið,
er áður var honum hulið. Á þennan hátt stuðla þeir
að umbótum og framförum búnaðarins að mörgu leyti,
beinlinis og óbeinlínis.
3. Kynbótafjelögin. Þau hafa haft mjög mikil og
víðtæk áhrif á framfarir nautpeningsræktarinnar í Dan-
mörk. Hið fyrsta kynbótafjelag var stofnað þar í Ár-
ósamti 1874. Mest hcfur þeim fjölgað síðan 1887.
Árið 1893 voru á Jótlandi einungis 300 kynbótfjelög
fyrir nautgripi. Nú munu þau vera um 600 alls í allri
Danmörku, sem njóta styrks af opinberu fjo. Fjelög þessi
eru nefnd ýmsum nöfnum, svo sem kynbótafjelög fyrir kýr
(„Kvœgavlsforeninger11), kynbótastöðvar fyrir nautgripi
(,,Avlscentrum“), sem er eins konar kynbótafjelag um
leið og það er uppeldisstofnun. Enn fremur eru til
þarfanautafjelög („ Tyrcforeninger“), o. s. frv. En öll
þcssi fjelög hafa þó eitt og hið sama aðalinark og mið,
scm sje að bæta nautpeningsræktina. Optast eru fje-
lögin mynduð á þann hátt, að nokkrir bændur ganga í