Dýraverndarinn - 01.09.1979, Blaðsíða 27

Hvar er úlfurinn?
neðst í honum, þar sem hreiðrið
þeirra var.
Skammt frá stóðu strákarnir
frá Grund.
Gömlu krummahjónin flugu í
stórum sveigum í kringnum reykj-
arstrókinn og svo nærri, sem þau
gátu fyrir svælunni.
Þau gátu séð einhverjar leifar
af eggjunum í brekkunni fyrir
neðan. Strákarnir höfðu leikið sér
fyrst að því að kasta eggjunum í
stein í brekkunni fyrir neðan klett-
inn, áður en þeir kveiktu í hreiðr-
inu.
Þarna fiugu nú hjónin nokkra
hringi þögui og með þunglama-
legu vængjataki. Það var líkast því
að vængirnir gætu varla valdið
þunga þeirra. Ósegjanleg sorg hel-
tók hugi þeirra. Þarna lágu eggin
þeirra brotin og hreiðrið brennt.
Heiirtili þeirra og börn horfið. Og
þau svifu þarna einmana og þög-
ul.
Svo settust þau á þúfu uppi í
brekkunni fyrir ofan Hrafnaklett
hlið við hlið og lúpuðu sig niður,
beygð af hinni miklu óhamingju.
Eitt sorgþrungið krunk rauf
kvöldkyrrðina.
DÝRAVERNDARINN
SAGA HEIÐLÓUNNAR
Við fljúgum saman, ég og karl-
inn minn, og erum að leita okkur
að góðum stað til að búa á. Við
komum langt að til íslands og ætl-
um nú að setjast hér að og vera
fram, á haust. Eftir smástund höf-
um við fundið tilvalinn stað. Það
er á milli tveggja þúfna. Það verð-
ur örugglega gott að búa til hreið-
ur hér.
Við höfum verið mjög heppin,
því að í næstu þúfu á móti er dá-
lítil hola og þar eru nágrannarn-
ir. Það er músafjölskylda. Pabbinn,
mamman og fjórir nýfæddir ungar.
Þau eru mjög hamingjusöm.
Það mun verða heldur lengra
þangað til okkar börn komlast í
heiminn en við erum strax farin
að búa okkur undir það að taka á
móti þeim. Þau verða velkomin í
heiminn.
Jú, lífið er dásamlegt.
En hvað hefur nú skeð? Dag
nokkurn er eins og skuggi skelli
hér yfir. Það verður vont að anda
og lyktin hræðileg. Við höfum
vappað um staðinn okkar, en flýt-
um okkur nú upp í loftið. Það
kemur reykkóf og mér finnst ég
vera að kafna. Karlinn minn er
sterkari í vængjunum en ég og er
því á undan mér. Það er svo erfitt
að bera vængina og stöku sinnum
dett ég niður smáhæð. Ó, ég er svo
þreytt ég kemst örugglega aldrei.
Karlinn minn snýr sér við aftur
og aftur og kallar til mín, að ég
verði að herða mig áfram. Ég lít
niður. Það er ljótt að sjá. Allar fal-
legu þúfurnar eru svartar og eld-
urinn breiðir sig yfir meira og
meira.
Loksins er ég komin í betra loft.
Karlinn minn hóstar og hóstar og
ég get ekkert sagt því óloftið hef-
ur fyllt hálsinn. Við erum að verða
búin að jafna okkur, þegar ég
irtinnist músafjölskyldunnar. Hvað