Búnaðarrit - 01.01.1939, Page 214
210
BÚNAÐARRIT
Ég hefi ekki gefið hrútum I. verðlaun, nema ekki
hafi fundizt fyrir þverþornunum í spjaldhryggnum,
þegar spannað er yfir hann. Sömuleiðis geri ég miklar
kröfur um að vöðvarnir á mölum og lærum séu miklir
og stinnir.
Á sýningunum var mjög mörgum hrútum veitt II.
A'erðlaun. í þann flokk fóru allir sæmilega góðir hrútar,
sem ekki voru tækir i I. verðlaun.
III. verðlaun hlutu svo þeir hrútar, sem nothæfir
gátu talizt, og sem ekki hlutu I. eða II. verðlaun.
Alla hrúta tveggja vetra og eldri dæmdi ég í einum
flokki. Mælir að vísu nokkuð á móti því, að hafa ekki
tveggja vetra hrúta sér í flokki, þar eð þeir hafa
sjaldan náð alveg fullum jiroska. En þar eð lítið til-
Jit var tekið til þungans, út af fyrir sig, j)á fannst mér
ekki ástæða að hafa tvævetlingana sér, og dæma þá ef
til vill eitthvað vægar vegna vanþroska, þvi að það er
mikill galli á hrút, að hann sé ekki nokkurnveginn
fullþroskaður tveggja vetra. Bráðþroskinn er mikill
kostur, þegar um kjötfrainleiðslu er að ræða. Af sömu
ástæðu lét ég allmarga veturgamla hrúta fá I. verð-
laun, jiótt fyrirrennarar mínir gerðu það sjaldan eða
aldrei.
Ég gerði samt jaínmiklar kröfur til veturgömlu hrút-
anna um holdafar og vöxt, eins og til fullorðnu hrút-
anna. Þótt veturgamlir hrútar geti oft breyzt mjög
hæði til hins betra og verra, þá sé ég eigi ástæðu til
Jiess að veita ekki veturgömlum hrútum I. verðlaun,
ef Jieir fullnægja sömu kröfum og gerðar eru til full-
orðnu hrútanna með allt annað en þunga. Ef hrútur,
sem hlotið hefir I. verðlaun veturgamall, reynist síðar
meir varla fyrstu verðlauna kind, tel ég það fremur
hljóta að vera afleiðingu af lélegri aðbúð eða vegna
ófyrirsjáanlegrar vanheilsu, heldur en að eðli hrúts-
ins hafi verið slæmt.