Nýja stúdentablaðið - 01.04.1953, Side 11

NÝJA STÚDENTABLAÐIÐ
9
því fólgið að frelsa manninn, bjarga einstaklingnum, leiða
hann út úr þrældómshúsinu, úr bölvun fátæktarinnar,
myrkri fáfræðinnar og viðjum kúgunarinnar, að hækka
hann til tignar bræðraþels og samhjálpar, að leiða alþýðuna
sjálfa til öndvegis í sínu eigin ríki.
Styrkur Stalíns sem leiðtoga alþýðunnar lá einkum í því
hversu hátt hann setti markið og af hve mikilli einbeitni
hann sótti að því. Það stóð honum alltaf fyrir sjónum, þótt
aðrir virtust ekki grilla það, þótt leiðin væri bæði torsótt
og krókótt. Ég hef aldrei heyrt jafnvel svæsnustu andstæð-
inga Stalíns tæpa á þvi, hvað þá meir, að gerðir hans hafi
nokkru sinni mótast af eiginhagsmunum. Frelsishugsjón
alþýðunnar átti alla orku hans og snilli á meðan lífið entist.
Að launum fékk hann að vera öreigi alla ævi, ágætur aðeins
af verkum sínum en ekki metorðum.
Hér skal ekki rætt um þau risaskref sem alþýða Ráð-
stjórnarríkjanna hefur gengið á framfarabrautinni undir
leiðsögn þeirra Leníns og Stalíns, en aðeins drepið á þá
algengu viðbáru borgaralegra menntamanna, sem sökum
aðstöðu sinnar skilja ekki nauðsyn og eðli byltinga, að
þetta hafði kostað of miklar fórnir, að Stalín hafi legið
alltof mikið á, hann hafi ekki sýnt andstæðingum hinna
vinnandi stétta nægilegt umburðarlyndi. En með leyfi að
spyrja, hvar eru takmörkin ? Hvar er mælikvarðinn á holl-
ustu manns við hugsjón sína? Er annar prófsteinn til en
verk mannsins? Við vitum að Stalín gerðist ekki kapelán
í Gorí eða dósent í Tíflis. Þegar skólabræður hans voru farn-
ir að safna holdum og fé í feitum brauðum, þá norpaði
Stalín austur í Síberíu útlagi, bograði svangur og loppinn
yfir bókum og stældi vit sitt og þor til þeirrar miklu baráttu
sem var framundan, að klæða hugsjónina í búning veru-
leikans. Átti þá að sýna andstæðingum stéttarinnar nær-
gætni ? Stalín gerði það ekki. Þar sem bardaginn var harð-
astur gekk hann sjálfur fram fyrir skjöldu. Þannig barg
hann sjálfur byltingunni þar sem nú heitir Stalínsborg við
Volgu. Mannkynssagan kaus hann sjálfan, þjóð hans og her,
til þess að vinna hjá þessari sömu borg úrslitaorustu síðari
heimsstyrjaldarinnar. Finnst einhverjum í alvöru að hann
hefði átt að láta undan síga við Tsaritsín?
Ungir, róttækir menntamenn eiga að festa sér vel í minni
fordæmi slíks manns, ekki sízt ef þeir falla í þá freistni
að fara að virða til f jár og frama hugsjónir sínar og þarfir
stéttar sinnar. Hvar væri nú kristinn dómur ef Jesús hefði
farið að ráði gætinna manna og látið sér nægja að dytta að
húsgögnum eða smíða amboð fyrir Kaífas, eða farið að reisa
herskipahafnir hjá Pílatusi? Hvar væri sósíalismi vorrar
aldar, lífsvon þjóðanna, ef Lenín hefði sett upp stóra lög-
fræðiskrifstofu í Petrograd og einungis lagt kapp á að
afla sér hylli keisarans og viðskiptavina á meðal auðkýf-
inga, og Stalín hefði verið ánægður með bærilega launað
prestsembætti ? Hér eru aðeins nefnd þrjú dæmi. Munu
þau ekki nægja? Þorir nokkur menntamaður af alþýðu-
stétt að hugsa til þess í alvöru hvernig umhorfs væri í
heiminum nú ef Lenín og Stalín hefðu ekki hafið upp fána
verklýðsbyltingarinnar og borið hann fram til sigurs? Þeir
menntamenn sem kynnu að vera í vafa ættu að spyrja
foreldra sína, afa sína og ömmur.
Af þessum sökum er ungum menntamönnum hollt að
kynnast kenningum Stalíns og starfi. Róttækir mennta-
menn af alþýðustétt munu þá betur skilja hvílíkan skaða
þeir geta gert alþýðunni ef þeir slaka á klónni í pólitískum
efnum eða taka persónuleg þægindi eða borgaralegan frama
fram yfir hagsmuni stéttar sinnar. Maður sem er trúr köll-
un stéttar sinnar hlýtur virðingu hennar og andstæðinga
sinna, hinn sem verzlar með sannfæringu sína og þarfir al-
þýðunnar er aðeins markaðsvara, dauður hlutur, verð hans
er aldrei mikið og alltaf háð duttlungum kauptíðarinnar,
hann leggur aldrei lag á sig sjálfur; það gera óvinir hans.
Óeigingjörn barátta fyrir göfugri hugsjón og miklu rétt-
lætismáli þarfnast ekki annarra launa en hins jákvæða
árangurs sem næst fyrir f jöldann og þess þroska og þeirrar
gleði sem starfið færir, þess manngildis sem það skapar.
Jósef Stalín krafðist aldrei annarra launa; þessvegna nefna
nú allar þjóðir heimsins nafn hans með ást og virðingu.
Slika fyrirmynd eiga ungir menntamenn að kjósa sér.
Þeir eiga að setja markið nógu hátt og keppa síðan að því
hver eftir sinni getu. Séu hollusta og trúnaður við málstað
alþýðunnar höfð að leiðarljósi munu slást í förina hinir
beztu menn úr öðrum stéttum. Þá mun vegurinn greiðast og