Nýja stúdentablaðið - 01.04.1953, Side 15

NÝJA STÚDENTABLAÐIÐ
33
þátt í að móta stefnu þess og starf. Mál og menning var
sannkallað óskabarn Eiríks, enda var þar unnið í hans
anda: ekkert var honum hjartfólgnara áhugamál en mennt-
un allrar alþýðu, fastast barðist hann gegn fáfræði og and-
legu myrkri.
Ritfær og orðhagur var Eiríkur í bezta lagi og vel máli
farinn, en reyndist oftlega örðugt að takmarka sig á yngri
árum, það var því líkast sem áhuginn væri of mikill, hugs-
unin örari en við yrðið ráðið; en á þeim örðugleikum sigr-
aðist hann. Fyrsta ritgerð hans sem birtist á prenti var
„Gróður jarðar“ í Iðunni 1926, og er fyrirlestur fluttur
við skólann á Hesti, og fjallar um sögu Hamsums. Síðar
birtust víða greinar eftir hann, og skal aðeins bent á
snjalla hugvekju í Rauðum pennum 1936, „Til þeirra sem
ungir eru“, og fyrirlesturinn um „Davíð Stefánsson og
meðaumkvunina" í Nýja stúdentablaðinu. Eiríkur hafði
mikið yndi af bókmenntum allt frá bernsku, þekkti til hlítar
íslenzkan skáldskap fornan og nýjan og las allt jafnharðan
sem út kom innlendra skáldrita, margir ungir höfundar
áttu hann að leiðbeinanda og vini. Og hann varð óvenju vel
að sér um erlendar bókmenntir er stundir liðu fram, og
hafði öll skilyrði til þess að verða snjall gagnrýnandi: hrif-
næmur og íhugull í senn, fljótur að lesa, meta og skilja;
hann kunni glöggt að greina kjarnann frá hisminu, hafði
næmt auga fyrir því sem listrænt var og fagurt, og lét ekki
skoðanir sínar á almannamálum villa sér sýn. Þannig hefði
Eiríkur mátt verða virðulegur fulltrúi bókmenntagreinar
sem vart er til á landi hér nú á dögum.
★
Það var í Flensborgarskólanum að ég sá Eirík Magnús-
son, í fyrsta sinn. Við gengum inn í kennslustofuna að
morgni, settumst á sama bekk og vorum orðnir miklir vinir
áður en dagur var liðinn. Aldursmunur okkar var mikill í
þá daga, ég óþroskaður stráklingur, hann vel menntaður
maður, lífsreyndur og gæddur andlegu atgervi, og þó ræddi
hann jafnan við mig sem jafningja sinn; en ég hlaut aftur
að dást að honum, líta upp til hans. Leiðir okkar skildu um
langa hríð, en tryggð og vinátta Eiríks var söm og áður,
og síðustu árin var ég mjög tíður gestur á heimili hans.
Eiríkur vissi hvernig komið var heilsu sinni, en mælti aldrei
æðruorð frá vörum, tók örlögum sínum sem sönn hetja.
Hann var maður vinmargur sem að líkum lætur og tíðum
gestkvæmt heima hjá honum, og var hann allra manna
hressastur og glaðværastur. Oftar en einu sinni sá ég unga
menn koma til hans niðurlúta með vandkvæði sín og fara
þaðan glaða í bragði, og lá þó Eiríkur í rúminu, máttfar-
inn með háan hita. Andlát hans var okkur reiðarslag vinum
hans, og höfðum við þó ekki þorað að gera okkur háar
vonir; en við máttum ekki við því að missa hann svona
fljótt, þurftum á leiðsögn hans og hvatningu að halda,
vissum að ekkert gæti fremur gert okkur að sæmilegum
mönnum en vinátta hans, umhyggja og ást.
Frægir og ágætir verða þeir helzt sem skara fram úr á
EINAR BRAGI:
VÍSUR UM KISU
Lyndi ég lítt við seppa
leiðist mér flaður hans,
en kært er með' okkur kisu
kóngsdóttur þessa lands.
Blind var ún borin í heiminn
en byrjaði snemma að sjá
og yrkja lofsöngva um lífið:
ljóð sem enduðu á já.
Ögn er enni illa við rottur
og ótætis flugnamor
sem lifa á mysosti og magál
þótt mennirnir deyi úr hor
í sólinni er kisa sælust,
en sortni um jarðarhvel
víkkar ún sjónopin soldið
og sér þá alveg jafn vel.
Já, kært er með okkur kisu
kóngsdóttur þessa lands
þótt aldrei erfum við ríki
hins ágjarna hebbðarmanns.
einstökum sviðum, um aðra hæfileika þeirra er síður spurt.
Eiríkur Magnússon sameinaði á fágætan hátt miklar gáfur
og frábæra mannkosti, sannara mikilmenni hef ég ekki
kynnzt um æfina.
Ásgeir Hjartarson.