Dvöl - 01.07.1937, Side 31

D V ö L
229
Lífill salmur um Björnson
Huga þíns miklu haukar
hófu siii vængjablak.
Þá fór nu sól yfii' sali,
sól yfir veggi og þak.
Þá var nú sumar í sveifum,
söngur í hverjum meið,
sól yfir öllum sundum
á suður- og norðurleió.
Djúpt inn í harmsorta hjartans
heyrði þann vængjadyn
mjúkan af söknuði og samúð
í sorg eftir horfinn vin.
Þrunginn af skilning og þrótti
þaut hann sem vorsins lag.
Barnshugans langferðalöngun
lyfti hann nóft og dag.
Hátt yfir mínu höfði
heyrði eg hinn sterka gný,
sá hvernig sófarbrimið
sundraðist rastir í.
Sat ég sveinstauli lítill
í söknuði mínum og þrá.
— Mínum saklausu sýnum
segi ég engum frá.
Og enn væri þörf á þínum
þrekmikla vœngjasúg
að anda bjarfsýni og ástúð
yfir ráðvilltan múg.
— En þá er það tregans torrek,
sem talar við eyra mér hljótt:
Nú eru hugans haukar
horfnir — og komin nótt.
Mér er svo brennt í minnið,
sem minning um hamingjuseið,
að mér varst þú eitt sinn, sem öðrum,
eldviti á hversdagsleið.
Flugdynur hugans hauka
hóf mig af dimmri strönd
út yfir öngvegi harmsins
inn yfir birtunnar lönd.
Guðmundur Böðvarsson