Dvöl - 01.07.1937, Qupperneq 37

D V ö L
235
en segðu m hvers vegna hefir
þetta ekki verið gert?“
„Það myndi kosta tíu rúpíur,“
tautaði Balbud. „Við höfum þegar
tíu þumlunga langan nagla, en
hinn heilagi maður — fórnandinn
— heimtar að minnsta kosti tíu
rúpíur, og við erum fátækir, við
höfum ekki svo mikil auðæfi.“
McGregor reis úr sæti sínu og
fór inn í tjald sitt. Eftir litla stund
kom hann aftur og rétti Balbud
hönd sína og sagði:
„Hér eru tólf rúpíur, sjáðu um,
að allt sé gert réttilega; þegar ég
hefi lokið við eldinn þarna vestur-
frá, mun ég koma til baka og sjá,
hvernig þetta hefir gengið til.“
Balbud hneigði sig næstum til
jarðar.
„Herra,“ sagði hann og rödd
hans titraði af gleði, „þá mun
þetta allt verða búið. Heimili okk-
ar munu standa opin, til þess að
bjóða yður velkominn, og þá verð-
ur enginn ótti og skelfing ríkjandi.
Þá mun hinn bölvaði óvinur verða
dauður.“
McGregor sat lengi fyrir fram-
an tjald sitt, eftir að Balbud gamli
var farinn, og reykti ánægjulega.
Það var einkennilegt, hugsaði
hann, að goðsögnin um Chedipee
hafði rifjazt upp hér. Það var dul-
arfull hjátrú, sem hann hafði
tvisvar áður heyrt um í mjög f jar-
lægu héraði. Það var samt auð-
séð, að Balbud og samborgarar
hans trúðu því eindregið. Og úr
því að h nni f járhagslegu hindrun
ha'fði verið rutt úr vegi, var áreið-
anlegt, að Balbud myndi fara með
spannarlangan nagla til einhvers
heilags manns, sem fremdi ein-
hverja mjög einkennilega helgiat-
höfn. Þá myndi verða farið með
naglann til þess staðar, þar sem
álitið var að Chedipee fæli sig á
daginn og myndi hann verða rek-
inn inn í næsta tré. Þetta myndi
koma tvennu í framkvæmd: kjaft-
ur tígrisdýrsins myndi lokast af
nagla, eftirmynd hins, sem sam-
tímis myndi verða rekinn gegnum
skolta þess, og Chedipee yrði
hindruð í því að koma fram úr bú-
stað sínum, til þess að bjarga tígr-
isdýrinu.
McGregor fann skyndilega til
meðaumkunar. Það virtist næstum
, grimmúðugur leikur, sem hann var
að leika. Að láta sem hann tryði
þessum fjarstæðu, indversku töfr-
um, aðeins til þess að halda vesl-
ings fólkinu kyrru í Rangapoor,
þangað til hann kæmi til baka og
gæti til lykta leitt baráttuna við
mannætuna. En ef Rangapoor væri
yfirgefin, myndi tígrisdýrið ein-
ungis beina athygli sinni að öðru
þorpi í grenndinni. Annars gat það
vel verið ómaksins vert að láta
Balbud framkvæma áform sitt;
það komu stundum einkennileg at-
vik fyrir í Indlandi.
Það var tveim vikum síðar, að
McGregor setti aftur upp tjald sitt
í trjálundinum vestan til í þorpinu.
Hann hafði ómögulega getað kom-
ið fyrr. Eldurinn vestur í fjöllun-