Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 5

D V ö L
543
hvorki á pappírnum néannarsstað-
ar. Bara nöldra og nöldra, kvarta
og kvarta, og ekki hafði hún held-
ur hugrekki til þess að kvarta upp
í opið geðið á heiðarlegum manni.
Nei, það var mú öðru nær. Einu
sinni þegar tilfinningarnar höfðu
orðið honum um megn og hann
gengið helzt til langt — rifið of-
urlítið skarð upp í treyjuna henn-
ar — þá nældi hún það saman og
lét sem ekkert væri, bara sat og
horfði á hann með aulalegt brosið
á vörunum. Svei því öllu saman;
en ef hún hefði rokið upp og sagt
hionum til syndanna og kannske
rekið honum utan undir — ja, þá
var öðru máli að gegna, þá
gat hver ærlegur karlmaður hróp-
að upp, skellihlegið, tekið elsku
litla varginn sinn í faðminn og
kysst hana og kjassað, þangað til
hún var orðin góð. Opinská og
hreinleg barátta, ef baráttu þurfti
annars með, og eldheitar ástríð-
ur til móts við hans eigin — þann-
ig vildi hann hafa konuna.
Hann þráði dálitla misklíð, svona
öðru hvoru, hann skyldi glaður
láta undan síga fyrir þeirri konu;
sem vissi, hvað hún vildi, og léti
það í ljós, en til hvers var að
beita ofsa og ástríðu gegn þeirri
sauðkindarlegu undanlátssemi, sem
aldrei lagðii út í baráttu eða setti
sig upp á móti nokkrum sköpuð-
um hlut? Nei, aldrei neitt slíkt að
honum viðstöddum, en svo var
jagazt bréflega út af öllu síðar
tneir. „Ég býst við, að það sé elcki
nema eðlilegt, að þú getir ekki
borið virðingu fyrir mér eða kom-
ið frarn við mig eins og koma á
fram við virðingarverða stúlku, ég
stend þér svo miklu neðar. En ég
hefi gefið þér of mikið, það er á-
reiðanlegt, og þetta eru launin, að
þú kemur fram við mig eins og
götudrós“. Hvað vissi hún um
götudrósir? Hún ætti skilið, að —.
Innantómt orðagjálfur, það varallt
og sumt, blaður og innantómt
orðagjálfur.
Hann var nú með rétt eitt af
þessum bréfum í hendinni núna.
Hann slétti úr hrukkunum á sam-
anbrotnu blaðinu, án þess að
hægja gönguna. Svitinn úr lófa
hans hafði komizt að blekinu og
gert klessur í bréfið á stöku stað.
Gerði ekkert til — það var ekki
til þess að lcsa þetta góðgæti oft-
ar en einu sinni. Pað sama upp
aftur og aftur, kvarta um þetta og
hitt og hitt; en nú var nóg komið
af svo; góðu. Já, sannarlega meira
en nóg. Áður hafði hann aldrei
hitt hana sama daginn eða
skömmu eftir að bréfin komu frá
henni, en þegar þau hittust, var
honum farin að renna reiðin, og
þar við bættist svo, að aðdráttar-
afl hennar tók hug hans allan.
Pegar hann sá hana, gufaði gremj-
an upp, eins og dögg fyrir sólu,
en um æðar lians læsti sig sú
kynjaglóð, sem aldrei lét á sér
standa í návist hennar. Honum
gramdist þessi hiti, hann hataði og
barðist gegn hinni ástríðufullu