Dvöl - 01.10.1938, Síða 6

244
Ð V ö L
ást sinni til hennar, vegna þess að
hann sá sjálfur það, sem móðir
hans hafði hvað eftir annað brýnt
fyrir honum, að Daisy og hann
ættu ekki vel saman, og að svona
ást gæti aldrei blessazt. Samt elsk-
aði Daisy hann, og — þegar hún
yar í faðmi hans — elskaði hann
hana líkav í hvert skipti sem hann
sá hana, dofnaði yfir efasemdun-
um, en það var aðeins stundar-
friður, því að þær gerðu að nýju
vart við sig, eins og litlar nagandi
nöðrur, þegar fyrsta hæðin eða
lautin fól hana sjónum hans.
En nú var öðru máli að gegna.
Nú skyldi slíkt ekki endurtaka sig.
Petta átti að verða í síðasta sinn.
Það vildi svo vel til, að þegar
hann fékk bréfið hennar, var ekk-
ert hægt að gera niðri við skýli
fyrri en timburhlassið kæmi, sem
von vari á undir kvöldið; og hann
hafði rokið af stað í fyrsta hita
reiðinnar til þess að hitta hana og
gera upp reikningana. Þannig
þrammaði hann nú yfir þungfæra
heiðina, og svitinn streymdi niður
lendar hans, en yfir honum hékk
skýjaður himinn, álíka þrútinn og
hann sjálfur og þungur eins iOg
hans eigið skap. Þó var öllu held-
ur eins og allt umhverfis hann
lagaði sig eftir gremju hans. Jafn-
vel á hinni erfiðu göngu gaf hann
sér tíma til þess að veita sinni eig-
in persónu ofurlitla athygli, dást
að því, hve reiði sín væri nú á-
kveðin og staðföst, þótt hún bloss-
aði venjulega upp eins og funi og
lognaðist svo óðar út af aftur,
eins og fyrsti gróðurinn, sem
skýtur upp kollinum í marz. En
nú var eins og hrjúfur, skýþung-
ur himininn slægi eldinum jafn-
óðum niður í hann aftur, eldi,
sem fæddi af sér nýja loga.
Frá veginum, sem lá nú röskar
tvær mílur að baki honum, heyrð-
ist ganghljóð í bíl. Hljóðhornið
var þeytt í ákafa, ef til vill til
þess að fæla burtu hest, sem rölti
í hægðum sínum eftir veginum.
Hann undraðist, hve greinilega
honum barst til eyrna hið sér-
kennilega hljóð, þegar bíllinn skipti
um gíri á Merivale-hæðinni, og
leit því upp ogj í kringum sig. Sól-
in var því nær hulin, Ioftið var
bleikt og ógagnsætt eins og leð-
ur, og svört, turnlaga ský gnæfðu
yfir dalnum. Jæja — látum hann
þá rigna. Bara betra.
Yfir næstu hæð og hánn sæi
heim til hennar. Það fór nú að stytt-
ast. Hann þrammaði vonzkulega
þenna síðasta spöl, og nú var ekki
nema einnar mínútu gangur eftir.
Nú bar höfuð hans hærra en efsta
hluta hæðarinnar. Þarna — þarna
var hún — þetta — þetta erki-
fífl — að hengja föt til þerris. Og
þrumuveður alveg á næstu grös-
um. Mikill bölvaður hálfviti.
Hvenær skyldi hún koma auga
á hann? Hann stikaði hljóðlaust
yfir svæðið milli þeirra til þess
að komast eins nálægt henni og
unnt væri, áður en hún yrði hans