Dvöl - 01.10.1938, Síða 11

D V ö L
249
og grýtta flatneskjuna, sem hall-
aði jafnt og jjétt undan fæti, líkt-
ust hlaup hans mest æðisgengn-
um flótta. Svona átti að fara að
þvi — bara loka augunum. Þá
gátu þær ekki yfirbugað mann.
Hvaða piltur var það nú aftur,
sem hann heyrði um í skólanum,
að hefði troðið upp í eyrun? Það
var alveg( sama; en ekki var verra
að byrgja fyrir sjónina. Elsku Da-
vey! Nei, bezt var að útiloka bæði
sjón og heyrn.
Hann hljóp í loftköstum yfir
steina og runna, öskraði á hest-
ana, sem1 þutu lafhræddir úr vegi
fyrir houum, og hló eins og vit-
firringur meðan hann köm upp
nokkru hljóði fyrir mæði.
„Elsku Davey! E-elsku Davey!"
hrópaði hann, meðan hann hent-
ist niður bratta brekku í risastór-
um, óhnitmiðuðum skrefum. Hann
myndi fótbrotna, ef hann mis-
stigi sig hérna. Gerir ekkert til
— Gerir — Heljarstór regndropi
féll beint í auga honum svo
skyndilega iog óvænt, að honum
brá dálítið. Hann nam staðar,
strauk vatnið úr auganu og leit
upp. Eitt andartak rann æðið af
honum, þegar hann sá, hve loft-
ið var ægilegt.
Risavaxnar fylkingar af skýj-
um, bláum, stálgráum og svört-
um, svifu án afláts og eirðarlaust
fram iog aftur yfir fjarlægum
grunni, sem sumstaðar var blý-
grár á litinn, en annarsstaðar
rauðgulur með blásvörtum blæ-
brigðum hér og þar. Yfir
dalnum var turnlaga ský að hnoð-
ast saman í klunnalegan og
óreglulegan bólstur. Öðru hvoru
bættust smá-tætlur eða hnoðrar
við rendurnar eða slitnuðu frá
þeim. Til hægri handar var djúp-
blár og ófriðlegur skýjabakki,
sem skók og hristi jaðrana eins
og geðstirð kona, sem kastar til
pilsunum; síðan, að stuttri stundu
liðinni, var eins og hún fylltist
hrolli og sveipaði þeim um fæt-
ur sér. Yfir miðjum dalnum var
ský, sem hafði verið á stöðugu
flakki fram' og aftur, eins 'Og það
vissi ekki, hvert halda skyldi, en
nam nú staðar, meðan hann
horfði á það, virtist hanga graf-
kyrrt í lausu lofti, steypti sér svo
allt í einu í áttina til jarðar og
fól allar línur og liti fyrir neðan
i hinum dúnmjúka sorta, meðan
það steig sinn eigin dauðadans.
Kaldur gustur leið móti honum
upp úr dalnum, eins og loftið
þar hefði lagt á flótta undan þessu
tröllaukna yfirvofandi skýbákni,
iog það virtist sem jörðin hnipr-
aði sig saman og biði óttaslegin,
með hálflokuð augun, hins ægi-
lega leifturs, sem ryður burt öll-
um stíflum og leysir fjötra
stormsins.
pá rak Dave enn einu sinnl
upp hlátur, reif sig lausan frá
töfrum þeim, sem höfðu hann á
valdi sínu, og jjaut áfram. Látum
|)að bara koma, það var hvort
sem er ekkert jafn-samboðið