Dvöl - 01.10.1938, Síða 13

D V Ö L
251
farir þrumunnar, kúrði Dave sig
niður í óblandinni máttvana skelf-
tngu. Regnið larndi jafnt og þétt á
andliti hans, eins og einhverjir
stríðnisfullir púkar væru að löðr-
unga hann með því að skvetta
vatni úr fötu framan í hann. Það
var ekki til, það gat ekki verið til
svona mikil rigning. Þetta var
fljót, sem hann hafði fallið í,
straumþungt fljót. Guð minn al-
máttugur, hann myndi drukkna.
Hengdu höfuðið niður, annars
drukknarðu.
Regn. Hvítur, blikandi, öskrandi
regnveggur, sem byrgði fyrir alla
útsýn. Jafnvel hinni látlausu röð
eldinga veittist fullerfitt að brjót-
ast gegnum þenna vegg, og drun-
ur þrumunnar greindust tæplega
frá hinum jafna, þunga dyn vatns-
ins, þegar það steyptist niður.
AUt í einu hætti að rigna, en
þó heyrði David enn niðinn frá
rigningunni í skógunum fyrir neð-
au. Áður en hann vissi af, var
hann farinn að skríða á fjórum
fótum í skjól við dálítinn þéttvax-
inn runna.
Þetta var betra. Hann reis hægt
og varfærnislega á fætur og stóð
að síðustu upprétiur, en átti fullt
í fangi með að bera uppi þunga
gegnvotra klæðanna. Jæja, rign-
inguna hafði stytt upp í bili. Samt
var ekki öllu lokið enn, það var
bersýnilegt. Það mátti næstum
skrifa með krít á loftið, svo dökkt
var það. Auðvitað, eldingin skrif-
aði á loftið, var það ekki? Auð-
vitað. Hún var krítin. Skrítið, að
honum skyldi detta þetta í hug.
Honum hafði aldrei dottið neitt
þessu líkt í hug fyrr.
Ennþá jókst sortinn, og skyndi-
lega varð allt ein hræðileg ógn-
andi birta; og David sá í einu
andartaki, hvernig tré, sem stóð
sk'ammt fríá honum, stóð í Ijós-
um loga, svo að lýsti af hverri
einustu grein og kvisti, eins og úi
skíru silfri væri. Svo steyptist
það hægt og hægt áfram iog hneig
til jarðíar. í sama bili féll hann nið-
ur í hið myrka hyldýpi meðvit-
undarleysisins.
Marglitir flugeldar þutu hundr-
uðum saman upp frá einum og
sama stað, liðu um loftið og
mynduðu stóra ljósboga. Það
heyrðist frá þeim einskonar þytur
eða suða, mm-m, mm-m. Þeir
drógu blóðið upp í höfuðið á
manni; já, þeir drógu blóðið áreið-
anlega upp í höfuðið, allt blóðið
á einn lítinn blett í höfðinu. Það
er óbærilega sárt, slæmt ,að verða
fyrir þVí, bráðum klofnar höfuðið
App-fiss-ss-ss! Nú klofnaði það.
þetta eru blóðsletturnar, sem hann
fékk framan í sig. Nei, þetta ei
kált, en blóðsletturnar mynduvera
heitar, eða ætli það ekki, jú, auð-
vitað. Þetta eru regndropar, kald-
ir regndropar. Óveðrinu er þá ekki
slotað, nei, en það hefir lieldui
dregið úr því, það rignir ekki eins
mikið og áður, þetta regn fellui
ekki eins ört, því að hann liggui
upp í loft, og ef regnið væri eins