Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 16

254
D V Ö L
þegar hún var komin að stiganum,
sem lá upp á loftið, „Daisy, ég var
úti í öllu óveðrinu. Ég var nærri
drukknaður. . . . Ég sá eldingu slá
niður í tré skammt frá mér,
Daisy“.
Hún leit um öxl sér til hans.
„Já“, sagði hún; „þetta var
hræðilegt óveður, var það ekki?“
Þegar hann var orðinn einn,
fannst honum hann yfirkominn
og máttvana, og hann starði
sljóvum augum inn í eldinn. Ö-
veðrið hafði sópað allri gremju
burt úr huga hans og í raun og
veru ásamt henni öllum öðrum
tilfinningum, sem annars áttu þar
heima. Hann hugsaði fátt, nema
helzt það, að hann yrði að gera
Daisy skiljanlega iðrun sína og
samvizkubit. Hversvegna vildi hún
ekki skilja það undir eins? Hann
var of þreyttur til þess að geta
gert sér nokkra grein fyrir því.
Jæja, en hún var nú samt heil
á húfi, guði sé lof, og það var fyr-
ir mestu. Já, guði sé Lof fyrir það.
Hann var þó ekki morðingi, þrátt
fyrir allt.
Hann heyrði, að hún gekk um
uppi á loftinu og sá hana koma
niður stigann, fyrst komu fætur
hennar og fótleggir í ljós, þvínæst
fataböggull, og allra síðast köm
andlit hennar, rjótt af áreynslu, og
bnosti til hans.
„Hérna eru fötin, elsku Davey.
Þau eru af honum pabba. Hann
hefir komizt í skjól niður við
Merivale, það er ég viss um. Hann
litur í kringum sig og gætir sín,
gamli maðurinn, betur en hami
Davey minn“.
Hann greip um handlegg henn-
arogmælti, næstumi í örvæntingu.
„Daisy, hlustaðu á mig. Ég var
úti í óveðrinu — þú getur ekki
hugsað þér, hversu ægilegt það
var; ég féll til jarðar, Daisy, var
nærri drukknaður, og rétt hjá mér
var tré, sem varð fyrir eldingu
og valt um koll“.
„Jæja, veslings Davey minn.var
það. Farðu nú að flýta þér að
losna við blautu fötin þín“.
og ... taktu eftir, Daisy
. . . þegar mér varð ljóst, að guð
hafði þyrmt mér, þá greip mig ó-
stjórnlegur ótti um það, að þú
lægirl úti í öllu óveðrinu, dáin, og
að ef1 til vill hefði ég drepið þig,
Daisy . .
Það var ekki til neins. Hún
hlustaði ekki nema að hálfu leyti.
Hún horfði þvert yfir gólfið, á
stóra eikarborðið úli við þilið.
„Vitleysa“, sagði hún og snéri
sér brosandi að honum. „Ég var
kömin inn löngu áður en óveðrið
skall á. Ég fór beina leið heim og
tók inn þvottinn. Svona, elskan mín,
flýttu þér nú, og þegar þú ert bú-
inn að; skipta um föt, skal ég gefa
þér eitthvað hressandi að drekka,
svo að þér verði ekki mikið um
volkið".
Hún áminnti hann enn einusinni
um að flýta sérog var þegar farin.
Nú, jæja þá . . . hún myndi ekki
skilja þetta, aldrei skilja það. Hvað