Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 18

256
D V ö L
GUÐMUNDUR FRÍMANN :
Um valkðsf rósanna —
Nú fækkar óðfluga sumarsins sólskins dögum.
Syrtir um fjöllin, nóttin er kvíðalöng.
Og angist í lindanna ljóðum og brögum,
og logsár þjáning í stormsins söng.
Og horfinn er engjanna blómi, myrkvuð er mörkin,
moldin er svöl eftir hauststormsins jötunseið.
. . . Og lostin skelfingu’ er skógarbjörkin,
er skýldi’ okkur bezt, þegar mest á reið.
Og allt er horfið og myrkustu moldum vafið,
sem minnir á sumarsins brúðarför.
Stormur og regn hafa griðastað okkar grafið
— þau gefa heiminum tvíræð svör.
Og tvö eru horfin af hríslunni fangamerki,
þau hlýddu hverfleikans raust,
og máðust af birkiberki
— bæði að eilífu — snemma í haust.
Þótt stonnur og regn dansi í skóginum vikivaka
og vindhörpu-hljómamir berist um skógarstig,
þá langar mig með þér ákaft aftur til baka,
en einhver kallar bæði á mig og þig.
— Um valköst rósanna, legstaðinn logarauðan,
laufblöðin flögra við skógarhörpunnar klið,
svo dansa þau inn í dauðann —
d,æmd til að hverfa úr leik — eins og við.