Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 28

266
D V ö L
bráðónýtt og kaupið alltaf að
hækka. Verkamenn eru sú stétt,
sem ég bæði dáist að og öfunda.
Hafið þér verið lengi í bænum?“
í rödd hans lá hröð lipurð, nærri
því stimamýkt.
Pétur hugsaði sig um, hvort
hann ætti að svara. Hann var ekki
kominn hingað til að rabba um
daginn og veginn. Hann átti
aðeins eitt erindi. Pétur skalf við
tilhugsunina að þurfa að standa
frammi fyiir þessum manni og
biðja hann í auðsveipni lítil-
magnans ad slíta sambandinu við
Maríu. Ef til vill yrði hann rólegri,
ef hann slægi því á frest nokkur
augnablik. Hann svaraði því for-
stjóranum, að hann hefði verið
hér í þrjú ár.
„Og þér kiomið austan af
Fjörðum, beint frá fjallahnjúkun-
um og æfintýraþokunni“.
KI,ökk hlýja fyllti hjarta Péturs.
Heima! Hér var liann þreyttur og
ógæfusamur. Hvílík svölun, gæti
hann fleygt sér þar á gróna jörð
og grafið hendur sínar í gljúpan
svörðinn.
„Það kvað vera sérkennilegt þar
víða“.
Pétur sá bæjaraðirnar á bökk-
unum með fram sjónum, heyrði
hundgá og hnegg. Svipur hans
breyttist, en aðeins eitt augnablik.
Nú var það aftur María.
„Pað voru ekki mín ráð að
flytja þaðan“.
„Nei, náttúrlega hefir kbnan
spilað í yður. Pað er gamla sag-
an, að ungar og fríðar kbnur vilja
sýna sig og sjá aðra. Hver getur
láð þeim það?“ Forstjórinn hló
við.
Það var sefandi ró yfir lát-
bragði hans og málrómi. Forstjór-
inn var liðugur og háll. Ef til vill
smygi hann úr greipum hans og
gerði förina ónýta. Pétur þorði
ekki að hika. Hann rétti ósjálf-
rátt úr sér.
„María er lögleg eiginkbna mín,
Dg ég vil hafa hana fyrir mig ein-
an“. Pað var flýtisskjálfti í rödd-
inni og Pétur fyrirvarð sig fyrir,
hve orð hans voru klaufaleg, en
samt, nú gat hann haldið áfram
að tala. Sársaukablandin ástúð
lagðist meir og meir í rödd hans.
„María er fyrsta og eina kon-
an, sem mér hefir þótt vænt um.
Pað er óskiljanlegt, að hún skyldi
verða konan mín“. Pétur brosti
eins og í afsökúnarskyni. „Hún
var langfallegasta stúlkan í sveit-
inni, en ég var ekki neitt. Hirir
tnngu piltarnir voru framfærnari
og duglegri en ég. Peir eignuðust
ótal áhugamál. Mínar óskir náðu
ekki lengra en að næsta bæ — og
það undarlega skeði, að María
varð mín“.
Einlægnin hafði gert Pétur eðli-
legan, og hann fann, að hann
stækkaði við þessar endurminn-
ingar. Hann varð góðgjarnari og
umburðarlvndari. Einkennilegt var
það, að María skyldi nokkurntíma
kynnast þessum manni. En eftir
að forstjórinn hafði séð hana einu