Dvöl - 01.10.1938, Blaðsíða 29

D V Ö L
267
sinni, hafði honum tekizt undir
hinu og öðru yfirskini að lokka
hana til sín. Og María, hún var
kát og dálítið frí af sér. Það var
kbmið sem komið var. Hann ætl-
aði ekki að dæma, og hann vor-
kenndi forstjóranum. Það var ekk-
ert undarlegt að elska Maríu. Hún
var nú einu sinni þannig. En það
var skylda forstjórans, þegar
svona stóð á, að bæla sínar til-
finningar niður. Örðugt var það
sjálfsagt. Pétur var aftur á móti
í sínum fulla rétti. Hún hafði*
komið til hans sjálf af fúsum vilja.
Atvik runnu upp í huga hans,
ljúf og hlý. Hann langaði til að
segja forstjóranum allt um fyrstu
ástir þeirra Maríu, en hann stillti
sig og lét sér nægja að segja:
,,Ég veit það vel, að María er
alltof falleg fyrir mig, en héðan
af get ég ekki misst hana“.
Forstjórinn leit upp. Pétur
kunni ekki við svip hans.
„Jú“, svaraði forstjórinn og
faldi bros sitt. „Þér getið sann-
arlega verið ánægður með konuna
yðar. Hún er prýðislagleg. Augu
hennar eru opin fyrir öllu,oghún
getur glaðzt ennþá. Annars er ekki
unnt að gera kbnum til hæfis til
lengdar. Þær ofmetnast af eftir-
sókn okkar og dekri — verða
duttlungafullar og heimtufrekar
og seinast þreytandi. Það er leið-
inlegt þetta með konurnar, því
óneitanlega getur maður ekki án
þeirra verið.“ Forstjórinn beit í
vindilinn og velti honum milli var-
anna.
Pétur skildi ekki íorstjórann til
fulls, en hann horfði á munn hans
og fylltist skyndilegum viðbjóði
og megnri ókyrrð. Hann leiddi
hjá sér að svara honum. Hann
varðaði ekki um konur yfirleitt.
Hann hugsaði aðeins um Maríu.
Hann varð að vera rólegur og
reyna að gera forstjóranum ljóst,
að hann gæti ekki lifað án henn-
ar. Veggurinn, sem Pétur stóð
við, var alþakinn bókum. „Þér
eigið víst allar þessar bækur, les-
ið þær og skiljið. Yður þarf ekki
að leiðast. Menntaðir menn hafa
svo margt að hugsa um og gleðj-
ast yfir. Það er ójafnt á með okk-
ur. Sjáið til, skiljið þér, í raun-
inni á ég ekkert nema Maríu.
Þess vegna . . .“
Pétur þagnaði snögglega. Það
hafði logað á skrifborðslampan-
um einum og stofan var hálfrokk-
in. En forstjórinn kveikti á ljósa-
krónunni, þegar Pétur nefndi
bókasafn hans. Pétur virti orð-
laus fyrir sér íburð húsgagn-
anna iog allt skrautið. Hann
fann, að hann lamaðist. Hve María
hlaut að una hér vel, á þessu
mjúka flosi innan um alla þessa
silkisvæfla. Tillit hans festist við
vegginn andspænis honum. Yfir
lága, breiða legubekknum héngu
niokkrar myndir, mismunandi
stórar, en allar af nöktum kon-
um í sérkennilega blygðunarlaus-
urn stellingum.