Dvöl - 01.10.1938, Síða 31

D V Ö L
269
á hann í gáskakenndri sorgbitni.
„Það var fallega gert“, sagði
hann alveg hugsunarlaust. —
Hann var að yfirvega, hvort hún
hefði lækkað. Hafði hár hennar
alltaf verið litlaust og munnur-
inn svona stór?
María nefndi ekki saltlyktina
eða vinnustakkinn, en hálfdró
hann að legubekknum. Hún
smeygði hendi sinni undur ástúð-
lega í lófa hans.
„Ég kann orðið svo vel við mig
heima, hérna í stofunni okkar.
Bráðum fáum við okkur meira af
hiúsgögnum, stóran stól, sem við
getum setið í bæ.ði, og ýmislegt
fleira. Heldjurðu ekki að þá verði
vistlegt fyrir þig á kvöldin og
á sunnudjögum ?
Að gefa Maríu stofu, eins og
honum fannst henni samboðin,
það hafði hann löngum ætlað sér.
Nú þekkti hann ekki sína eigin
ósk, h'ún var orðin bæði lítilfjör-
leg og heimskuleg.
En María hélt áfram.
„Og svo einhverntíma, að ári
eða hitt árið, — — eða jafnvel
fyrr, ef þú vilt--Hún beygði
höfuð hans að vörum sér og lauk
við setninguna í hægu hvísli.
Pétur ýtti henni harkalega frá
sér. Þetta var óskammíeilið og
siðlaust. María, sem alltaf gerði
allt til þess að eiga ekki börn.
Hann hélt henni frá sér með bein-
um1 handlegg. Nú var ekki lengur
yfir henni neinn ljómi, engin töfr-
andi skírskotun, sem glapti hon-
um sýn. Rannsakandi augnaráð
hans smaug í gegnum hana, vó
og mat. í ástríðufullri örvæntingu
leitaði hann að einhverri- fullnæg-
ingu, einhverju verðmæti, á móti
öllu því, sem hann hafði gert fyrir
hana. En hann fann ekki neitt. Hann
langaði að hata hana, en orkaði
ekki, því á sama augnabliki seytl-
aði fram1 í sál hans nýtt afl, nýr,
óvæntur fögnuður. Hann var
frjáls. Hún átti ekkert tilkall til
hans lengur. Fyrir Maríu hafði
hann gold|ið miklu meira en hún
átti innstæðu fyrir.
Maríu fipaðist.
„Þykir þér ekki vænt um mig,
Pétur?“
Pétur endurtók orð hennar í
huga sér og brosti við. Nú
var hann ekki lengur háður henni.
Aldrei myndi hann oftar fremja
ofbeldisverk vegna hennar ávirð-
inga og breyzkleika.
María horfði á hann. Hún s:í
gagngerða breytingu á svip hans
og látbragði. Hann hafði rétt úr
sér eins og maður, sem hefir los-
að sig við þunga byrði.
María skildi hann ekki, en varð
róleg og fór að hlæja. Hve
spurning hennar var heimskuleg
og óþörf. Hún dustaði vendilega
kjólinn sinn, teygði sig og smá-
geispaði, gekk að speglinum og
lagaði til á sér hárið.
„Ég skal fara að finna þér eitt-
hvað að borða. Þú ert óvenju
þreyttur eftir vinnuna í dag“.
En Pétur hafði aldrei verið