Dvöl - 01.10.1938, Side 42

280
D V Ö L
spítala og gefa hann sveitinni.
Segið þér mér-------------liafið þér
heimþrá? Hún er undarleg heim-
þráin! Menn mega lítilsvirða allt
á þessari jörð. En ekki sveitina
sína. Maður verður ef til vill fræg-
ur um alla veröldina------en það
er lítilsvirði ef hann er ekki dáð-
lur í sveitinni sinni. Segið þér mér
lifa foreldrar mínir ennþá?“
Ég brosti vingjarnlega og hristi
höfuðið.
Hann leit niður og strauk hend-
inni yfir ennið. „Æi—nei. Pau
voru orðin svo roskin þegar ég
fór. En hvernig líður Lovísu Nor-
berg?“
Lað var unnustan hans, fyrr-
verandi, og ég hristi aftur höfuð-
ið. Hún var líka dáin.
Hann leit upp í loftið. Það var
eins og hann sæi þar atburði hinna
löngu liðinna ára.
,,Já, það varð of seint. Já, því
nú get ég sagt að það sé orðið.
Nú er ég loksins orðinn ríkur. Nú
gæti ég farið heim og byggt hallir
og kirkjur. En allir þeir, sem ég
vildi sjá, eru dánir — fyrir löngu".
Hann stundi og bakið varð ofur-
lítið lotnara. Guð minn góður,
hvað hann var þreytulegur.
En svo rétti hann úr sér og fór
að segja, hvað á dagana hafði
drifið í Amsríku.
Það var æfintýraleg frásaga,og
margir kaflarnir enduðu með ó-
sigri. Svo kom ávinningur á einu
eða öðru sviði og síðan ósigur aft-
ur. Hann hafði unnið í greniskóg-
unum í Montana, grafið eftir gulli
í Klondyke, veitt lax við Alaska-
strendur og haft fornsölu í Seattle.
Tvisvar hafði hann verið orðinn
ríkur en misst allt aftur. í fyr'ra
skiptið stafaði það af bankahruni,
en í hið síðara vegna ábyrgðar,
sem hann var í fyrir vin sinn.
Að lokum settist hann að á Kali-
forníuströndinni og vann fyrir sér
með því að kenna spönsku.
„Jæja. Höfðuð þér lært
spönsku?“
,,Ekki einn tíma .Það var ekki
mikið, sem ég kunni í henni, en
nemendurnir kunnu enn minna.
En það endaði þannig að ég varð
neyddur til að hætta, því nem-
endurnir komu hver á fætur öðr-
um og fullyrtu að enginn Spán-
verji skildi spönskuna, sem ég
hafði kcnnt þeim og ég væri
hrcinn og beinn svikari“.
„En þér hafið þó ekki orðið rík-
ur af þessu?“
„Nei, nú skuluð þér fá að heyra
hvernig það vildi til. Þegar ég
kom hingað í borgina setti ég á
stofn hjúskaparskrifstofu — —
maður verður þó alltaf að lifa á
einhverju, ekki rétt? Fyrirtækið
gekk prýðilega og brátt hafði ég
lagt svo mikið til hliðar að ég
gat byggt mér lítið hús. En hverj-
um hefði getað dottið í hug að
ég yrði ríkur af því að kaupa
þúsund fermetra af landi utan við
bæinn. En nú skuluð þér reyna
að finna ráðninguna á því.
Jæja. Ég fór einn dag út á