Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 52

290
D V Ö L
bakka, sem þaktir voru víði og
sefgróðri. Og svo kom hann auga
á svani á ánni skammt frá lítilli
eyju. Hann steypti sér niður og
settist á vatnið þjá þeim.
Þegar svanirnir sáu hann, reistu
þeir hálsana af undrun og gláptu
á hann dálitla stund. Svo fór fiðr-
ið að ýfast á hálsum karlfuglanna,
þeir lögðu nefin niður að bringu,
lyftu vængjunum og réðust að
honum af svo mikilli ákefð, að
heljarstórar fleygmyndaðar öldur
risu í slóð þeirra. Hann var svo
þreyttur, að hann treystist ekki
að leggja til orrustu við þá, og
tók því til vængjanna. Hann flaug
dálítinn spöl upp eflir ánni ogl
settist á vatnið meðal uokkurra
hólma. Hér var gott að vera.
Hann veiddi fiska á grynningun-
'itm við land og fann síðan ágætan
hvíldarstað; í sefinu á t inutn hólm-
anum.
Næsta morgun var hann hress
og afþreyttur. Er hann hafði satt
hungur sitt, synti hann niður ána
til þess að svipast um eftir hinum
svönunum, og hálft um hálftvon-
aði hann að geta kornizt í kunn-
ingsskap og félag við þá. En þeg-
ar hann nálgaðist, flæmdu þeir
hann í burt að nýju, því að þeir
héldu, að hann væri að leita eftir
ástum maka þeirra. Þetta voru
þrenn hjón og þau héldu sig í
þéttum hnapp, svo að það var ó-
gerningur fyrir hann að etjakappi
við slíkan liðsmun. Hann dró sig
því enn í hlé. En að þessu sinni
hóf hann sig þó ekki til flugs,
heldur flögraði undan þeim og
lamdi vængjunum í yfirborð
vatnsins með skellum og gusu-
gangi. Þetta hafði æsandi áhrif á
ofsækjendur hans. Þeir héldu nú
eltingarleiknum áfram í Loftinu, en
makar þeirra biðu á ánni og virt-
ust láta sér á sama standa. Þær
syntu fram og aftur og stungu
löngu hálsunum sínum djúpt nið-
ur í vatnið.
Hann beitti allri sinni kænsku
og teygði þá með sér upp eflir
ánni og alla leið að hólmunum.
Þegar þeir hægðu flugið, eins og
þeir ætluðu að gefast upp við að
elta hann, sneri hann við og tók
að áreita þá með feikna gaura-
gangi og vængjablaki. Svo lagði
hann á flótta að nýju, þegar þeir
snerust gegn honum. Að síðustu
tókst honum á þennan hátt að
skilja þá að, þannig, að einn þeirra
hélt eltingaleiknum áfram, en hin-
ir sneru við til kVenfuglanna á
ánni. Þá var ekki lengur um nein
látalæti af hans hálfu að ræða.
heldiur sótti hartn í ákafa að óvini
sínum.
Þeim lenti fyrir alvöru saman í
mjóu sundíi milli tveggja hólma.
Hvorugur dró af sér í einvíginu.
Ársvanurinn var stærri vexti, en
fjallasvanurinn úr snjónum og
frostinu norðurfrá var miklu)
grimmari og liðug'ri í snúningum.
Hann var vanur löngu og erfiðu
flugi, og vængir hans því öfl-
ugri en hins. Augu hans voruviss-