Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 53

Ð V Ö L
291
ari iog snarari í hreyfingum, svo
að í fyrstu atrennn, þegar þeir
renndu hvor að öðrum og lömdu
vatnið hamslaust með vængbrodd-
unum, þá reyndist hann óvini sín-
um fullktominn ofjarl. Hann hjó
hann með nefinu, reis svo upp á
endann á vatninu og skirpti á
hann í reiði sinni. Þvínæst sveigðí
hann langa hálsinn eldsnöggt nið-
ur á við og keyrði andstæðing
sinn undir sig.
Ársvanurinn var enn ekki að
fullu sigraður. Hann lagði á flótta
og hringsólaði nokkra stund. með
gargi og látum, en þegar leikurinn
barst út fyrjr hólmana, þar sem
engin hindrun og engin þrengsli
voru til fyrirstöðu, lagði hann til
orrustunnar á nýjan leik. Nu
renndu þeir saman, uppréttir, með
brjóst við brjóst og hina heljar-
stóru vængi útþandU, svio að þeir
líktust skjöldium, og þannig reyndu
þeir að ná kyrkingartaki hvor á
öðrum með því að vefja hálsun-
um saman eins fast og þeir gátu.
Mórautt árvatnið þeyttist í allar
áttjr undjan busli þeirra og sparki,
svto að allir smærri sundfuglar
flýðu í djauðans ofboði upp að
bökkunum, eins og litlir dökkii*
steinar, sem látnir eru fleyta kerl-
ingum á lygnum vatnsfleti.
Þeir losnuðu aftur úr tengslum,
en hvorugur gat enn hrósað sigri.
Ársvanurinn lagði aftur á flótta,
til þess að kasta mæðinni, og
fjallasvanurinn fylgdi fast á eftir.
Þeir þutu um loftið í hringum
og sveigum og snertu vatnið öðru
hvoru með vængjunum. Enn einu
sinni lögðu þeir tilatlöguogtvinn-
uðu saman hálsana. Enn einu sinni
losnuðu þeir hvor frá öðrum og
hófu sig til flugs. Nú ætlaði ár-
svanurinn að komast undfan á
flótta, en óvinur hans steypti séi*
yfir hann eins og elding og varn-
aði honum undankomu. Hann
flaug fram fyrir hann og strídjdi
honum hræðilega, settist svo á
bak honum á fluginu og hjó hann
miskunnarlaust með nefinu, unz
honum varð nauðugur einn kostur
að snúast á móti og berjast í ná-
vígi. Að lokum veitti ársvanurinn
enga mótspyrnu framar. Hannhóf
sig til flugs og flaug upp eftir
ánnji í öfuga átt við þá, sem maki
hans var í. Hann settist á vatnið
langt uppi á ánni, synti þar til
og frá og hristi sig, fullkomlega
yfirunninn.
Fjallasvanurinn sat eftir, hreyk-
inn af sigri sínum, þandi út brjóst-
ið og reri sig áfram eftir vatn-
inu með hálfopnum vængjum.
Von bráðar köm maki hins sigraða
svans syndiandi hægt og rólega
upp eftir ánni til þess að svipast
um eftir karli sínum. Fjallasvanur-
inn varð hennar var. Hann faldi
sig bak við hólma, þangað til hún
var skammt undan. Þá tók hann
allt í leinu til vængjanna og stefndi
til hennar. Þegar hún sá hanrj;
koma, reyndi hún að forða sér,
en hann flaug í veg fyrir hana
og rak hana inn í mjótt sund',