Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 61

D V Ö L
299
uði og þaðan af meira eru til með
þjóð, sem hefir ekki glæsilegri
né fjölbreyttari framleiðslu en ís-
lendingar. Og þar að auki vinnur
allmikill hópur þessara manna
ekki nema 4—6 stundir á dag
þó að þeir beri svona margfalt
meira úr býtum en bóndinn eða
sjómaðurinn. Og þessir menn
taká hlut sinn á þurru landi,
hvernig sem fiskast eða heyjast.
Nei, „þjóðarhöfuðið“ og svo
eyðslusemin og ábyrgðarleysið er
að eyðileggja afkiomu þjóðarinnar.
Menn, sem reka eitthvað í þjóð-
félaginu með ráðdeild og dugn-
aði eru þrauteltir með sköttum
og allskonar álögum. Mönnum, er
standa í skilum í verzlunum, er
hegnt með því að láta þá hafa
dýrari vörur til þess að verzlunin
geti staðizt töpin hjá vanskila-
mönnunum. — Það er ánægju-
legt að geta borgað og borga
skatta og tolla, sem ganga til al-
mennra umbóta og framfara, en
það er heldur lítið ánægjulegt og
lítil hvatning til atvinnurekstrar
með ráðdeild og sparsemi, ef af-
raksturinn er mestallur tekinn til
þess að fóðra ýmiskionar ráðleys-
ingjalýð eða óþarfan skrifstofu-
eða embættismannalýð, sem hrúg-
að hefir verið upp! í ríkisstofnun-
unum og einkáfyrirtækjum, að
miklu leytí að óþörfu. Þetta ber
ekki að skilja svio, að margir em-
bættis- og skrifstofumenn séu
ekki þarfir og vinni verk sín vel.
Þeir vinna margir ágætlega. Og
þannig er það um marga kenn-
ara og fleirí nauðsynlega starfs-
menn í þjóðfélaginu, sem ekki
starfa beint að framleiðslunni.
En ofhleðslan og mistökin eru
orðin svo mikil og skriffinnskan
nær takmarkalaus, að þetta hlýtur
að fá óglæsilegan enda, ef áfram
er haldið á sömu braut. Þó er
máske allra athugaverð|ast í þess-
um efnum allur sá óhemjukostn-
aður, sem þjóðarbúið verður fyrir
af uppeldi mikils fjölda afkvæma
pg skylduliðs ýmissa hinna
betur megandi manná í bæjunum.
Þar eru frúr, dætur og líka tals-
vert af sonum, sem alið er upp
í þeim anda að „ófínt“ sé að
vinna. Ekki mun það óalgengt að
ein „fín dóttir“ þurfi jafnmikið til
viðhalds sér og fegrunar á ári eins
og allfjölmenn fátæk barnafjöl'-
sk'ylda, við sjó eða í sveit, verð-
ur að láta sér nægja til lífsfram-
dráttar yfir árið.
Og svo eru þessar „fínu dæt-
ur“ oft ófærar til allra verka af
vankunnáttu og ævarandi iðju-
leysi. Einasta vonin er að þær
„gangi út“, — að einhver karl-
maður, sem hefur „góð ráð“
glæpist til þess að taká þær að
sér og hafi þær svo fyrir ein-
hverskonar stofustáss hjá sér á
lífsleiðinni.
Allmargir eyða kröftum sínum
í drykkjusvall og ýmiskonar ó-
reglu, en heimta svo sömu að-
stöðu og dugnaðar- og reglu-.
mennirnir, er spara hvern eyri