Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 65

303
kössum til þess að leita að bókuin.
Petta kvöld heimsótti ráðherr-
ann herra Z—, er alla sína æfi
sem andleguir leiðtogi fékkst
mjkið við allskonar mannúðarmál.
Til þess að þóknast herra Z—
sagði ráðherrann frá því, sem
greifafrúin hefði orðið sjónarvott-
ur að á munaðarleysingjaheimil-'
inu, og hvað fulltrúi hins trúar-
lega systrafélags hefði sagt. Og
liann bætti við frá sjálfum sér,
að — já — að —' í'raun og veru
ætti að útvega bækur handa mun-
aðarleysingjunum.
„Ekkert er auðveldara!“ sagði
herra Z-. „Á morgun fer ég upp
á skrifstofu „Courier" og þá skal
ég sjá utn að auglýsing um bóka-
skort heimilisins verði birt."
Næsta dag kom herra Z— gust-
mikill inn á ritstjórnarskrifstofú
blaðsins „Courier", og ákallaði þá
við allt sem heilagt er að birta
nú ávarp með beiðni um bækur
handa munaðarleysingjahrimilinu.
Hann kom á heppilegu augna-
bliki því að blaðið vantaði einmitt
nothæfan smápistil. Fréttaritarinn
settist undir eins niður og samdi
greinarkörn undir fyrirsögninni;
„Nokkur börn — undir vernd hins!
opinbera — skortir bækurtillestr-
ar. Litlu angarnir eru fróðleiks-
fúsir — munið eftir sveltandi sál-
um þeirra!“
Hann flau'aði ánægjulega og fór
svo heim að borða.
Nokkrum dögum seinna, á
sunnudegi, þegar ég var á göngul
með vini mínum — prófessor !
eðlisfræði — mætti ég fyrir fram-
an lokaðar skrifstofudyrnar tötra-
lega klæddum manni, með hendui'
svartar eins og á sótara, og við
hlið hans var föl, grannleit, lítil
stúlka, með pakka af gömlum bók-
um undir hendinni.
„Hvað vantar yður?"
Maðurinn tók ofan og svaraði
feimnislega: „Við komum með
nokkrar bækur handa „þyrstu't
börnunum, sem þér skrifuðuö
um“.
Litla magra stúlkan roðnaði og
hneigði sig djúpt.
Ég tók við bókunum af henni
og fekk sendisveininum þær.
„Hvað heitið þér?“ spurði ég.
„En herra, af hverju spyrjiðþér
að því?“ svaraði hann undrandi.
„Við verðum auðvitað að prenta
nafn gefendanna“.
„Ó nei, það þarf ekki. Ég er
bara fátækur verkamaður í hatta-
verksmiðjunni. t>að þarf ekki,
finnst yður þaðí?“
Og hann fór með litlu fölleitu
dóttur sína.
1 Lað getur verið að það hafi
verið af því að prófessor í eðlis-
fræði stóð við hliðina á mér, að
mér datt í hug ný tegund af síma.
Sendistöðin var munaðarleysingja-
hcirri'ið, móttökústöðin verkamað-
(urinn í hattaverksmiðjunni. Þegar
önnur gaf merkið: „Takið eftir“.
svaraði hin strax.
Við hin vorum símastaurarnir.
Gísli ólafsson þýddi.