Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 69

D V ö L
307
barðist við dauðann, þar til hann
að lokum hvarf í sjávarfroðuna.
Nú fannst gamla manninum
hann vera svo hræðilega ein-
mana — nú og ætíð framvegis —
pg í augum hans blikuðu íár takn-
aðar og örvæntingar. En hlekkja-
félagi hans, ungi maðurinn með
gleraugun, hló aðtins að því að
sjá hann gráta.
Þegar fuglinn var horlinn, lang-
aði hann ekki lengur til þess að
háfa búrið, — búrið, sem hanrn
lrafði byggt með svo mikilli fyr-
iírhöfn handa litla fugljinum sín-
um. Hann gaf það góða hermann-
inum, sem hafði verið svo vin-
gjarnlegur að hlusta á sögu hans,
og hann óskaði eftir að hann tæki
við því sem dánargjöf frá manni,
sem var að leggja af stað í liina
síðustu langferð.
Og Yves tók við búrinu, vegna
þess að hann vildi ekki auka
á sorg jjessa gamla, spillta saka-
manns, með ]jví að lítilsvirða þetta
verk hans, sem hafði kostað hann
svo mikla fyrirhöfn.
Sannast sagt hafði ég ekki
skilið hinn viðkvæma þátt sög-
unnar eins og Yves sagði mér
hana.
Þetta var seint um kvöld og ég
var að því kominn að ganga til
hvílu. Eg var undrandi á því, að
Jjessi saga skyldi vekja hjá mér
meðaumkun með þessum gamla
afbrotamanni, og að ég, sem í
starfi mínu hafði séð svo mikið
af raunum, sorgum og dauða,
skyldi vera djúpt snortinn af bág-
indum hans.
„Er ekki hægt að senda honum
annan fugl?“ spurði ég.
„Ég var Iíka að hugsa um það,“
svaraði Yves. „Mér datf í hug að
kaupa fallegan fugl og færa hon-
uin hann í búrinu í fyrramálið.
Það er að segja, ef það er hægt
áður en hann siglir. Annars ert
jjú eini maðurinn, sem færð að
fara um borð í skipið og hitta
gamla manninn. En ég veit ekki
einu sinni hvað hann heitir. En
héyrðu. Heldurðu að fólki muni
ekki finnast það skrítið".
í svipinn fannst mér þessi
hugmynd ágæt, og hló með sjálf-
um mér langan yfirborðshlátur.
Samt sem áður framkvæmdi ég
eklci þessa hugmynd, því þegar
ég vaknaði um morguninn og
hugsaði málið, fannst mér hug-
myndin barnaleg og næstum
hlægileg.
Auðvirðilegt leikfang gat ekki
læknað sorg eins og þessa. Þeási
vesalings afbrotamaður var svo
hræðilega einmana í heiminum.
Fegursti Paradísarfugl gat ekki
bætt bonum upp missi litla gráa
spörfuglsins mcð brotna vænginn,
fuglsins, sem hafði lifað af brauði
fangans í fangaklefanum —, litla
fuglsins, sem hafði verið fær um
að kálla fram hans beztu mann-
legu tilfinningar og gert hans'
harða og spillta hjarta svo bljúgt
að hann, gamli sakamaðurinn gat
grátið. E. Bj. þýddi.