Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 58

52
D VÖL
enn var búið að taka upp með öllu
mjallarábreiðuna úr lautum áss-
ins og dökkva hrísskógarins, hafði
Pavel hafið sókn sína í áttina til
ássins .... ungur, trúaröruggur,
sterkur og þrautseigur. Aftur féllu
geislar sólarinnar við fætur Pavels,
og nú voru þeir eins og brennheit
uppspretta, sem þrengt sér hefði
upp úr mosaþembunum.
Þegar svo Jelína ók til sumar-
hússins, nú á þessu nýja sumri,
hafði Pavel þegar miðað drjúgum
yfir heiðina. Aftur hljóp hann með
kerrunni eftir sínum eigin vegi og
kallaði til Jelínu:
„Ég kem! Þú bíður líklega! Ég
kem, ég kem! Fyrir handan hafið
bíður okkur ný veröld og nýtt líf.“
Jelína hló við honum og veifaði
hvítri hönd sinni.
Dag nokkurn klifraði Pavel svo
upp í trjákrónu og tók þá eftir
því, að búið var að mála einn vegg
sumarhússins rauðan .... rauðan,
eins og aftanroðinn hefði kreist
allan lit úr pensli sínum til þess
að hylja hvíta litinn á því.
Pavel veifaði hendinni og hróp-
aði:
„Nú verður það ævinlega rautt!“
Ekkert megnaði að halda aftur af
Pavel. Ef tré stóð í vegi fyrir hon-
um, þá felldi öxin það, og rekan
gróf fram í dagsljósið brúnar rót-
artágarnar, sem lágu undir fargi
jarðvegsins. Og ef steinn var til
hindrunar, velti járnkarlinn hon-
um út í lyngið, eða þá, að rekan
gróf hann djúpt í jörð niður. Og
hrómluðu hendurnar á honum
Pavel stjórnuðu öxinni, rekunni
og járnkarlinum.
Jelína sá dökku rákina 1 skóg-
arþykkninu nálgast; það var líkast
því að keskinn strákur hefði fellt
sætisröð á engjum. Og hún hló
eins og fyrri daginn.
Nú var búið að rauðmála allt
sumarhúsið, og augu Pavels sáu
líka vel konuna, sem stóð á dyra-
þrepum þess.
Og allt í einu varð Pavel ljóst,
hversvegna Jelína hafði látið rauð-
mála sumarhúsið sitt. Það var til
þess, að hvítleiki hennar skæri
greinilegar frá veggnum, er hún
stóð á dyraþrepinu og vaggaði sín-
um fagra líkama.
Oft gekk þreytan nærri Pavel,
en hið unga hjarta hans lét ekkert
á sig fá. Alltaf var það reiðubúið
að kalla hughreystingarorð í eyra
hans, þegar hendurnar titruðu af
ofþreytu, þegar hnén kiknuðu á
stundum áreynslunnar, og þegar
hann átti bágt með að rétta úr
sér eftir erfiði skurðgraftarins.
Og svo morgun einn, er sólin sat
á ásnum, rauðari en húsið, leyst
úr viðjum fjarlægra trjákróna,
morgun einn, er hjarta Pavels kall-
aði til hans sín seinustu uppörv-
unarorð og rekan féll máttlaust
úr hendi hans — þá snerti vegur-
inn rætur ássins.
Jelína kom út á dyraþrepin og
vaggaði sínum hvíta líkama, nakin,