Dvöl - 01.01.1942, Síða 70

64
DVÖL
nýju niður vanga hans. Hann iðr-
aðist sárlega skaphörku sinnar og
haturs. Með skjálfandi höndum
reyndi hann að þekkja andlit bróð-
ur síns, er nú hafði gerzt honum
svo kært.
Hann varð stöðugt sannfærðari
um, að þessi maður væri enginn
annar en Stefán bróðir sinn. Hann
hrópaði nafn hans einu sinni enn.
Það reyndist árangurlaust. En hör-
und hans var varmt, og hann fann,
að hjartað bærðist, þótt veikt væri.
Áreiðanlega myndi auðið að bjarga
lífi Stefáns, ef honum bærist að-
eins skjót hjálp.
Hann reisti hann varlega upp.
Þá heyrði hann hvísl — nokkur
lítt greinanleg orð, sem bárust ut-
an úr myrkrinu: „Ert það þú,
Mikael?“ Hugfanginn hlustaði
hann á þessa fjarlægu rödd, þessi
mildu orð úr myrkrinu. Hann
þrýsti hinum helsærða manni að
brjósti sér og andvarpaði: „Það er
ég, bróðir þinn, sem loksins hef
fundið þig“. Þá fann hann hönd
bróður síns líða yfir hár sitt. Síðan
barst veikt korrhljóð að eyrum
hans. Armarnir féllu máttvana
niður.
Hann talaði við bróður sinn. En
ekkert svar varð greint úr myrkr-
inu. Hann hrópaði nafn hans, en
árangurslaust.
Þá tók hann Stefán i faðm sér.
Hann varð að neyta allra krafta
sinna. Þegar hann reyndi þannig
á sig, rann blóðstraumur niður
vinstri arminn. En hann var al-
ráðinn í að bera bróður sinn burtu,
þangað, sem hann væri óhultur og.
gæti hlotið nauðsynlega hjúkrun.
Hann vissi, að hann yrði að ganga
móti sólu, til þess að komast til
hersveitanna. Hann rýndi í allar
áttir, ef ske kynni, að honum birt-
ist sólin sýn gegnum nóttina, sem
umlukti hann. Ógreinilegu ljósi brá
loks fyrir augu honum. Hann
stefndi í þá átt með bróðurinn í
faðmi sér.
Hann hrasaði um hina föllnu.
Hann reis aftur á fætur. Nístandi
óp hinna deyjandi manna bárust
honum utan úr myrkrinu. Hann
hélt áfram för sinni gegnum sorta-
nótt angistar og kvala. En hann
stefndi í sólarátt.
Honum miðaði ávallt áfram.
Hann mælti hin viðkvæmustu og
ástríkustu orð við bróður sinn. En
hann hlustaði árangurslaust eftir
svari.
Skyndilega nam hann staðar
gagntekinn skelfingu. Líkami bróð-
ur hans var tekinn að kólna. Hit-
inn fjarlægðist óðum brjóst hans.
Mikael þreifaði titrandi höndum
að hjartastað bróður síns. Hjartað
var hætt að slá.
En Stefán gat ekki verið dáinn.
Hann mátti ekki deyja. Hann skyldi
bjarga honum, bera hann burtu.
Hann gat ekki verið dáinn. Hann
skyldi lifa. Hann skyldi hverfa aft-
ur heim til konu sinnar og barna.
Hann skyldi taka upp fyrri starfa