Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 27

D VÖL
21
konungur sitt til: Hann lét eyða
úlfunum 1 skógunum og öðrum ill-
dýrum, sem skaða gerðu, svo að
hjarðir bænda fengju að vera 1
friði.
— Hin ódauðlegu goð litu með
velþóknun á landið og blessuðu
það: Sólin skein. Himinninn gaf
regn og gerði jörðina frjósama frá
ári til árs.
Landið gat framfleytt mörgum
fleiri en áður. Enginn faðir eða
móðir var nú neydd til að bera út
barn sitt sökum skorts. Og ungir
menn þurftu ekki framar að leggj-
ast út á skógana eða leita út á haf-
ið til þess að framfleyta llfinu með
ránum.
Öxin var nú sjaldnar notuð til
þess að kljúfa höfuðbein óvina en
til viðarhöggs: Alltaf heyrðust ax-
arhöggin glymja í skógunum, sem
urðu að víkja og gefa rúm fyrir
breiðar byggðir — akra og engi. —
Landið opnaði faðminn fyrir börn-
um sínum betur en nokkru sinni
fyrr og gaf þeim fæðu og fullsælu
af gnægð frjósemi sinnar.
Bændur þökkuðu hinum eilífu
goðum fyrir þetta allt — og goðin
voru þeim blíð og blessuðu þá. Ár-
in liðu. Hakí konungur var lang-
lífur. og með aldrinum gerðist hann
ástsæll af þjóð sinni. — Þjóðin
fann og skildi, að hún átti honum
mikið að þakka: Hann vanrækti
aldrei hin árlegu blót. — En mest
lagði hann sig fram við vorblótið
— þegar sæðin skyldu færast nið-
ur í hið máttuga móðurskaut jarð-
arinnar.
Þá var gyðju fróseminnar lyft
á gullbúinn vagn, sem hvítar, tvæ-
vetrar kvigur voru látnar draga yf-
ir akra og engi. Og svo fóru hin-
ar hátíðlegu fórnarathafnir fram:
Vatnsfórnir, brauðfórnir og blóð-
fórnir fengu hin ódauðlegu goð, til
þess að sólin mætti skína, himinn-
inn gefa regn og gera jörðina —
hina máttugu móður manna og
dýra — frjósama og blessa hana
með fjölda kvikfjár og ríkulegri
uppskeru.
Og árin liðu .... Áður en Haki
konungur vissi af, var hann orðinn
gamall maður. Hár hans gránaði,
og skeggið óx honum niður að
belti.
En svo komu umskiptin: Eitt vor
gleymdu goðin landinu — og það
var óskiljanlegt, því að þau höfðu
þó fengið sitt.
Himinninn var heiður á hverj-
um einasta degi, og sólin skein, en
aldrei kom dropi úr lofti. Allur
gróður visnaði jafnhraðan og hann
spratt upp úr jörðinni. Og þegar
uppskerutíminn kom, var ekkert
korn á ökrunum, ekkert gras; og
hey kom ekkert af ’engjunum það
sumar. Búfé bænda var magurt og
leit illa út; og þegar vetur gekk í
garð með þurrum og köldum næð-
ingi, veiktust hestar, nautgripir,
geitur og sauðfé og féllu í hrönn-
um. En svínin, sem gengu í skóg-