Dvöl - 01.01.1942, Qupperneq 46

40
DVÖL
ar konur, sem síðbúnastar urðu,
komust í viðarvagn. En skammt
frá náttstaðnum brotnaði eitt
hjólið undan vagninum, og óvin-
irnir tóku konurnar höndum. Með-
al þeirra var hin unga kona
Djengis Kans og fóstra hans. Þetta
var kærkomin hefnd, því að hér
voru á ferð móðurfrændur Djeng-
is Kans, er Jesúasjei hafði rænt
brúður sinni frá forðum daga.
Öll sú herfrægð, sem Djengis
Kan hafði áunnið sér, fölnaði á
svipstundu. Það þótti meira en
meðalskömm að láta ræna frá sér
konu sinni. Hann bjóst því brátt
til að sækja konu sína í hendur
óvinanna og freista þess að bjarga
heiðri sinum. Eftir margar orrust-
ur og mikið mannfall tókst vini
hans með kænskubrögðum að ná
konunni.
Litlu eftir heimkomuna fæddi
hún son, sem Djengis varð að láta
sér lynda að ala upp, þótt eigi
gæti hann verið afkvæmi hans.
Um þessar mundir reis fjand-
skapur milli Djengis og ungs höfð-
ingja, er Jamutsja hét. í bernsku
höfðu þeir svarizt I fóstbræðralag,
en forsmekkur sá, er þeir höfðu
fengið af sætleika valdanna, hafði
blásið þeim í brjóst þeim draumi, að
verða mestir höfðingjar á slétt-
unni. Flestir ættarhöfðingjarnir
voru enn lítt ráðnir í því, hvorum
veita skyldi. Loks kom til heift-
úðugra bardaga þeirra í milli út
af graslendi, er báðir vildu beita.
Djengis Kan sendi menn í liðs-
bón víða vegu, en hét þeim fé og
vináttu, er vildu veita honum, en
öðrum fjandskap og ófriði. Fékk
hann margt manna og vann sigur
á andstæðingi sínum. Hlutu liðs-
menn hans góð laun: gangandi fé,
gripi og konur.
Nú þóttist Djengis Kan hafa á
ný hafizt í flokk hinna voldugri
höfðingja í Mongóliu. Hann lét
því sendimenn enn fara á fund
Tograls og endurnýja vinmælin
við hann. Tók hann vel á öllu sem
fyrr.
Litlu síðar bauð Kínakeisari To-
gral að veita sér lið til þess að
binda enda á ófrið Tartara gegn
veldi sinu. Togral hét aftur á
Djengis, sem var mjög fús til slikr-
ar farar, því að hann hafði sjálf-
ur lengi átt sökótt við Tartarana.
Tartarar biðu hræðilegan ósigur
og gekk Djengis vasklega fram,
gereyddi mörgum þorpum og strá-
drap heilar kynkvíslir. Kínverjar
gerðu Togral að jarli í launaskyni,
en Djengis Kan varð hersir.
Báðum þótti þeim Togral og
Djengis nafnbæturnar harla góð-
ar. En ekki leið á löngu unz þeir
urðu afbrúðugir og öfundssjúkir
hvor í annars garð. Djengis þótt-
ist lítið hafa borið úr býtum fyrir
ágæta framgöngu, en Togral
duldist ekki herkænska hans og
tók að óttast um veldi sitt og álit.
Óvinir Djengis létu heldur ekki
hjá líða að ala á öfund Tograls og
minntu hann sífellt á, að hann
hefði veitt honum alla upphefð-
ina. En Djengis myndi illa launa:
Honum væri efst í huga að svíkja
bandamann sinn og velgerða-
mann. Hinn illi grunur, sem Jætt
var í hug Tograls, fæddi af sér
leynt hatur. Fyrr en varði voru
Togral og Djengis orðnir opinberir
fjandmenn. Athafnaleysið var
hvorugum að skapi, enda sigurvæn-
legast að vera skjótráður. Báðir
söfnuðu því her manns og lögðu
til bardaga. Sveitir þeirra mætt-
ust miðja vega, og sló þegar í stór-
orrustu. Um hríð mátti eigi á milli