Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 23

þéttust með hverju augnablikinu,
sem leið. Svo skall óveðrið á, eld-
ingar leiftruðu, ferlegar skruggur
riðu yfir og tryllt haglél buldi á
þessu ógæfunnar landi.
Brunalið var kvatt á vettvang.
Það var einasta hj álparsveitin í
bænum, og þeir, sem fyrir henni
stóðu, óttuðust allt hið versta og
töldu allar líkur benda til, að enn
væri hætta á ferðum. Jarðsprung-
urnar breikkuðu jafnt og þétt, og
jörðin seig. Brunaliðið rýmdi
hættusvæðið og skipaði fólkinu að
hypja sig sem skjótast á brott úr
öllum húsum, sem næst stóðu
vatninu.
En það tók tíma að flytja. Eng-
inn vildi fara brott snauðlvr og
slyppur á meðan unnt vai að
bjarga einhverju. Menn flykktust
með vagna fram fyrir húsin sín og
hlóðu á þá matvælum, nauðsyn-
legustu húsgögnum og öðru því
dýrmætasta, sem þeir áttu.
Hundruð manna, kvenna og barna
hlupu fram og aftur um göturnar,
hrædd, óró, móð, hrópandi og kall-
andi og gripin djúpri og ólýsan-
legri örvæntingu.
Þetta var flótti undan dauðan-
um.
En í miðjum flóttanum, i miðj-
um þessum ys og þys, sem flótt-
inn hafði orsakað, skeði hinn
skelfilegi atburður, sem standa
mun óafmáanlega meitlaður í
sögu Zugarbæjar, svo lengi sem
sögur verða skráðar. Hann skeði
Kirsuberjabóndi
um sexleytið um kvöldið, og bar
skyndilegar að, en menn almennt
höfðu búizt við, því að hann skeði
í einni svipan og án allra frekari
fyrirboða.
Jörðin sprakk undan fótum
fólksins og gleypti það lifandi, en
húsin í gervöllum bænum nötr-
uðu eins og titrandi puntstrá í
vindi. Það flúðu allir, sem fætur
toguðu. Nístandi angistarvein bár-
ust hvaðanæva að og fylltu loft-
ið. En dimmar drunur, brothljóð,
brak og brestir kyrjuðu dimmum
bassarómi undir hin átakanlegu
og skerandi óp deyjandi fólksins.
Enginn, sem heyrði þessi hræði-