Dvöl - 01.01.1942, Síða 8

2
voru, og milli steinflísanna í gólf-
inu voru gulir grasskúfar. Regn-
vatnið hafði á löngum tíma unnið
bug á rennunni á upsunum, er
voru til skjóls yfir svölunum. Enn
mátti gerla sjá, hve ríkmannlega
salarkynni öll höfðu verið búin.
Allir þeir knipplingar, allur sá
rósavefnaður, allt það flos og silki,
sem hlaðið var á muni og veggi,
hefir kostað of fjár. Ekkert hafði
verið til sparað um perluskraut og
pelldúka, gluggatjöld og gólfábreið-
ur. En allt var þetta orðið gamalt,
upplitað og úr sér gengið fyrir
fyrnsku sakir. Hlýlegt silkið í
gluggatjöldunum hafði fölnað, og
áklæðið á stólsetunum var svo slit-
ið, að víða skein í ívafið. Gyllingin
var fallin af römmum og umgerð-
um, hurðir héngu á skökkum hjör-
um og marmaraflísar gjöktu undir
gólfábreiðunum. Ryk sat á ljósa-
hjálmum, silkidúkum og listum
á veggjunum og gerði allt grátt að
lit. Og hvít ambran í kertunum í
ljósastjökum og stikum var orðin
eins og gult og óhreint býflugna-
vax. Innan þessara gömlu veggja,
er svo mjög báru brag annarrar
aldar, bjó fögur kona ein með
þjónustuliði sínu. Sú kona hét
Hortensía.
II.
Enginn vissi, hver hún var. Hún
hafði snúið baki við glaumi ver-
aldarinnar og hafði um sig hóp af
þernum. Engu var líkara en að hún
hagaði líferni sínu á þann hátt, að
DVÖL
það vekti sem mesta forvitni ann-
arra.
Dauðabragur var á öllu: í
blómreitunum voru engin blóm og
engir alifuglar í fuglastíunum.
Jafnvel spörfuglarnir höfðu leitað
brott frá húsinu og fremur kosið
að eiga sér griðastað í unaðslegum
skóginum í kring heldur en við
upsirnar undir dökku helluþakinu.
Sjálfsagt var margt áþekkt um
konuna og bústað hennar, og þess
vegna mun hún hafa tekið tryggð
við þetta gamla höfðingjasetur og
þenna skuggalega garð. Vistarver-
urnar í þessu húsi, svo myrkar sem
þær voru, voru hinn ákjósanlegasti
dvalarstaður handa hinni fögru,
kyrrlátu og þunglyndu konu. Sein-
legar hreyfingar Hortensíu líktust
mjög þyngslalegum sveiflum hálf-
fúinna trjágreina: Bæði Hortensia
og trén virtust þreytt á lífinu. Á
dularfullan hátt bar fölt andlit
hennar keim af hinum hvíta
himni. Og þarna ófst saman hinn
ljóðræni þyngslasvipur héraðsins
og sú rósemi, er var yfir konunni.
Augnaráð hennar var skylt dags-
birtunni í skóginum, óráðið og
mistrað — hvort tveggja hálfdulið,
dagsljósið bak við mistrið í loftinu,
Ijós augna hennar bak við tára-
móðuna, er á þeim lá.
Hortensía var héraðsbúum hin
mesta ráðgáta. Sumir héldu, að
hún væri iðrandi syndari, en aðrir
álitu hana vera óhuggandi og ást-
ríka ekkju, er biði hans, er aldrei
kom, í algeru vonleysi. Engum
I