Dvöl - 01.01.1942, Síða 62

56
D VÖL
Ekki svo að skilja, að þessi kennd
væri honum ný og óþekkt. Hann
hafði um nokkurt skeið sannfærzt
æ betur og betur um það, að hann
væri að missa tökin á hjörðinni.
Fólkið var sinnulausara en nokkru
sinni fyrr. Honum fannst, að fólkið
kæmi til kirkju hvern sunnudag
vegna vanafestu aðeins eða til þess
að fylgja siðum flestra góðra borg-
ara. Hann grunaði jafnvel, að sum_
ir af kirkjugestunum færu af stað
að heiman með ólund, nöldrandi í
hálfum hljóðum um þenna óþarfa.
Þeir vörpuðu öndinni eins og létt
væri af þeim þungu fargi, þegar
kom að sálmasöngnum. Presturinn
vísaði þessum óboðnu hugsunum
frá sér, en fannst þó um leið, að
hann gæti ekki að öllu leyti þvegið
hendur sínar af þessu, þótt „öld
efnishyggjunnar“ — hann unni
þessu orðatiltæki — hjálpaði hon-
um yfir erfiðustu hjallana á þessu
sviði. Þetta var óguðleg öld!
Þessar hugsanir fróuðu honum.
Ekkert stoðaði, þótt hann og stétt-
arbræður hans hvettu fólkið til
iðrunar. Hann fór einu sinni í viku
til Sínaí og kom aftur með boðskap
frá guði, og ávallt hitti hann söfn-
uð sinn umhverfis gullkálfinn, og
ekkert gat ekið honum þaðan.
Fólkið hlustaði í lotningu, er hann
las þeim lögmálið, en hvarf svo
aftur til skurðgoðsins.
Áhyggjux prestsins rénuðu, er
honum varð hugsað til síðasta
sóknarnefndarfundar. Söfnuðurinn
bjó eins vel að honum og kirkjunni
og bezt varð á kosið. Laun hans
höfðu verið hækkuð óbeðið, og all-
ar nauðsynlegar ráðstafanir voru
fljótt og orðalaust gerðar.
Presturinn kveikti aftur í píp-
unni sinni og handlék eldtengurn-
ar. Safnaðarfólkið var ánægt með
hann — sagði það og sýndi það
áþreifanlega hvað eftir annað.
Presturinn sat hugsi og höfuð
hans seig niður á bringuna. Hann
sofnaði.
II.
Hann hafði gleymt handbókinni
sinni og blöðunum á predikunar-
stólnum! Hann varð að fara undir
eins og sækja þetta.
Hann fór inn um aðaldyrnar og
þurfti því að ganga eftir endilangri
kirkjunni. Fölt tunglskin seytlaði
gegnum málaðar gluggarúðurnar
og brá annarlegum myndum á
kirkjustólana og gólfið. Geigur fór
um prestinn. Honum fannst eitt-
hvað yfirnáttúrlegt á kreiki í
kringum sig.
Presturinn rak tána í eitthvað
mjúkt á gólfinu. Honum hnykkti
við.
„Hver er þar?“
Fyrst í stað ekkert svar, aðeins
óskýrt muldur, eins og í manni,
sem skyndilega er vakinn af vær-
um blundi. Presturinn endurtók
spurningu sína. Þetta, sem á gólf-
inu lá, skreið undir kirkjubekkinn
og svaraði:
„Ég er trúin hans Smiðs. Hvað
vilt þú mér á þessum tíma sólar-
J