Dvöl - 01.01.1942, Síða 35

DVÖL
andi, þá hlutu mennirnar að lok-
um að komast svo langt, að þeir
þjónuðu því — og engu nema því
— hinu einasta, sem er — lífinu í
allri margbreytni þess — hinu ei-
lífa, ósigraða, ávallt nýja. Ein-
hvern tíma hlutu allir að skilja það,
að í þeirri þjónustu einni skipuðu
þeir sér í fylkingu með goðunum
sjálfum, sem vöktu yfir lífinu á
jörðinni, varðveittu það og felldu
óvættirnar, hrímþursana, sem voru
fjendur alls hins gróandi lífs.
Hann greip ósjálfrátt upp dálít-
inn moldarköggul og muldi hann
á milli fingranna .... Já, hún var
mjúk, en máttug þessi mold — hin
nærandi móðir .... Og nú var
bráðum kominn tími til að fara
að sá!
Þegar sólin næsta dag reis í
austri, söfnuðust bændurnir aftur
saman á þingstaðnum, rétt fyrir
utan konungsgarðinn og hylltu
hinn nýkjörna konung sinn með
vopnataki. Og Haki hinn ungi, her-
maðurinn, skipaði svo fyrir, að nú
skyldi hver maður búa sig í leið-
angur og stríð. Plógurinn skyldi
ryðga ónotaður, akurinn lokast af
illgresi og runnum — plógeykir
Voru nú heldur engir til, þeir voru
fallnir í hallærinu. — En öxin
skyldi brýnd og spjótið skeft, skip
skyldu bikuð og sett undir reiða —
herskip! Haki hinn ungi og menn
hans skyldu víða fara, blóðugu sæði
skyldu þeir sá á framandi jörð, fé
og fullsælu skyldu þeir flytja heim,
29
því að nú var tími hermannsins
kominn.
Þetta var boðskapur Haka hins
unga.
En í hálfrökkri hallarinnar sat
Haki hinn gamli og laut áfram í
sætinu, svo að síða skeggið silfur-
hvíta nam því nær við gólf. —-
Dauður sat hann ennþá í há-
sæti sinu við sinn eigin arin,
þar sem eldurinn var slokknað-
ur ....
Og sama morgun sprakk laufið
út á trjánum. Skógurinn klæddist
ljósgrænum skrúða. — Himinninn
blessaði jörðina ennþá einu sinni,
sendi henni sólskin og regn og gerði
hana frjósama ....
Og hátt uppi, með hinum léttu
skýjum vorsins, svífur ósýnileg
gyðja frjóseminnar, endurnýjun-
arinnar, dís vorsins ....
Llf ....
Hestavísa
Rauðleitur reiðgoti,
réttgengur slétt vengi,
ákafur, ósvífinn,
óðhvesstur góðhestur.
Jór fríður, frár, greiður,
fjörlipur kjörgripur,
björg mylur, margalinn
mar gjarða, snarharður.
Páll Guðmundsson
á Hjálmsstöðum,