Dvöl - 01.01.1942, Blaðsíða 68

62
D VÖL
streyma niður vinstri öxl og arm.
En umhverfis hann opnaði myrkr-
ið hið botnlausa hyldýpi sitt. Full-
ur angistar svipaðist hann um eft-
ir ljósglætu, eftir geisla, sem hann
gæti áttað sig á, eins og aftureld-
ingu. En hvert sem honum varð
litið sá hann myrkurdjúpið eitt. Þá
brast hann í grát eins og einmana
og hjálparvana barn. Líkami hans
skalf af grátekka. Hann varð gagn-
tekinn örvæntingu og sorg.
Þegar hann hafði náð sér eftir
sárustu kvalir örvæntingarinnar,
lá hann á blóði drifnum vellinum.
Sál hans var altekin eymd og
magnleysi.
Þá minntist hann bróður síns.
Skyndilega rifjaðist það upp fyrir
honum, að hann hafði séð Stefán
reika til og hníga niður. Það var
hið síðasta, sem hann sá í þessu
lífi. Hann hugsaði með sjálfum
sér, að áreiðanlega lægi Stefán hel-
særður í blóði sínu skammt í burtu.
Hann hlustaði í ákefð. Harmakvein
bárust úr myrkrinu umhverfis
hann. Þau, sem næst voru, voru
greinileg, en óglögg hin, sem fjær
voru. Hann reyndi að greina rödd
bróður síns. En ópin runnu sam-
an í eina heild — einn voldugan
harmsöng.
Honum varð hugsað um hin öm-
urlegu örlög að liggja hér blindur
í blóði vígvallarins. Aldrei myndi
hann framar líta hið skæra ljós
dagsins, sem hann unni svo heitt.
Aldrei myndi hann standa við
starfa sinn framar og njóta gleð-
innar yfir því, sem höndum hans
hafði auðnazt að skapa. Aldrei
myndi hann líta framar augum
vélsmiðjuna, sem hann hafði reist
í lífsþrá sinni. Aldrei myndi hann
framar njóta Ijóssins frá hinum
stóru gluggum. Það, sem eftir væri
ævinnar, myndi hann lifa í eilífu
myrkri.
Hann minntist ástvinanna
heima, konunnar og hinna ungu
barna. Aldrei myndi hann líta þau
augum framar. í auðnarmyrkri
myndi hann þreifa á þeim. Máske
myndi hann kyssa enni þeirra einu
sinni enn og strjúka vanga þeirra.
En hann myndi aldrei njóta þess
að sjá þau. Honum hryllti við hugs-
uninni um hið ömurlega hlut-
skipti, sem honum var búið.
Aftur gleymdi hann sjálfum sér,
er hann minntist bróður síns, em
lá helsærður skammt í burtu.
Hann sá hann í anda liggja á jörð-
inni, náfölan og kveinandi. Hann
minntist alls þess, er þeir höfðu
átt sameiginlega. Hann minntist
horfinna ára bernsku sinnar og
æsku, þegar þeir ólust upp saman.
Hann minntist foreldra þeirra, sem
þeir unnu svo heitt. Hann minntist
þess, er þeir sváfu saman hlið við
hlið og vöknuðu til sameiginlegs
starfs. Hann minntist þess, er þeir
unnu saman inni í húmi gömlu
smiðjunnar. Nú virtist honum
smiðja föður síns og feðra ekki
lengur auvirðileg, þar sem hann lá
hjálparvana og grátandi í hinu
botnlausa myrkurdjúpi. Hann