Dvöl - 01.04.1946, Side 8

86
DVÖL
lengur þessi eina langa stund,
bundin honum sjálfum og fjársjóð
hans. Gegnum hið bláa stundaglas
himinsins tóku aftur að sáldrast
haglkorn — og hvert korn, sem
féll, virtist ræna einhverju úr
hjarta hans.
Að lokum reis hann upp, heitur
og sveittur. Það var komin nótt.
Nú var öllu starfi lokið, nema að
ná upp fjársjóðnum — og það var
ekki skynsamlegt að byrja á því
verki að nóttu til. En hann vakn-
aði fyrir dögun.
Þegar hann vaknaði lá hann
nokkra stund hreyfingarlaus, full-
komlega hamingjusamur. Hann
hafði þekkt margar konur, en í dag
mundi honum veitast mesta ham-
ingja.lífsins.
Sólin var að setjast, þegar fyrsta
kistan kom í ljós. Hann hjó ryðgað
lokið sundur með öxi sinni og starði
frá sér numinn. Þetta var full-
komnun hamingjunnar. Gullið
virtist fljúga í fang honum.
Hann kastaði sér yfir gullið,
fyllti hnefa sína gulli. Honum
fannst, sem hann kæmi af hluap-
um, hann and^.ði djúpt og ört, eins
og hann væri móður. Hve gott var
að fara höndum um gullið, hve
þungt og mikið það var, og mjúkt
— mýkra en brjóst nokkurrar
konu — betra en brauð!
Hægt og varlega braut hann upp
næstu kistu, Hann naut þess að
finna lokið láta undan öxinni.
Þarna var það allt — skurðgoð og
oflátubuðkar — rauðir rúbinstein-
ar og óslípaðir smaragðar — perlu-
sett sverðslíður mjúkar andlits-
grímur úr hreinu gulli, sem hinir
heiðnu prestar höfðu borið —
hann hafði dreymt um það sem
konungsgersemar — nú brosti
hann að því, hve draumar hans
höfðu verið hversdagslegir.
Nóttin kom, myrkrið féll snögg-
lega yfir, en hann hreyfði sig ekki.
Hann kveikti ekki upp eld, hann
fór ekki heim í kofa sinn. Tíminn
var aftur orðinn einskis virði. Hann
lá alla nóttina í gröfinni og var
fullkomlega hamingjusamur.
Það kom nýr dagur og hann reis
upp, en ekki eins og hann hafði
gert 24 klukkustundum áður. Þeg-
ar hann reis úr rekkju þann morg-
un, var hann enn fátækur ævin-
týramaður, en nú var hann orðinn
auðugur og hlaðinn áhyggjum
auðkýfingsins.
Hann hló þegar hann hugsaði
til æðisgengins erfiðis siðustu daga.
Tíminn var vinur hans, en ekki
óvinur, það var nauðsynj alaust að
berjast við hann. Báturinn var til-
búinn — aðeins eftir að setja gull-
ið um borð, leysa landfestar — og
allt annað kæmi eins og af sjálfu
sér — líkt og að kjölfarið fylgir á-
vallt skipinu.
Fyrst var að fást við Indíánana.
Þeir voru vinir hans, en þó svo
væri, mundu þeir ekki gera allt,
sem hann óskaði, án þess þeim yrði
launað það. Það yrði honum þó