Dvöl - 01.04.1946, Síða 11

DVÖL
89
rakst þá á bát hátt uppi á strönd-
inni, og illa varinn. Andartak
horfði hann á bátinn án þess að
þekkja hann. Svo áttaði hann sig
— þetta var báturinn hans og
aldrei mundi viðra betur en nú
til 'fararinnar.
Hann athugaði bátinn gaum-
gæfulega. Stormurinn hafði ekki
unnið honum neitt tjón, báturinn
var sjófær enm Hann lagði hon-
um aftur út á voginn. Þá fór hann
og sótti kisturnar og kom þeim
fyrir í bátnum. Nú var aðeins eft-
ir að flytja fjársjóðinn um borð
og fylla kisturnar. ,
Tveim stundum síðar sat hann
í bátnum sínum og fól andlitið
í höndum sér. Hann hafði ekki
byggt bátinn nógu stóran til að
flytja þann farm, sem honum var
ætlaður.
Hann varð að byggja annan bát,
ekki var skaðinn annar. En hann
vissi, að þótt honum tækist að
smíða stóran bát til að bera fjár-
sjóðinn, yrði sá bátur ofviða ein-
um manni á sjó.
Hann gat flutt það, sem komið
var um borð til næstu eyjar og
grafið það þar, komið svo og sótt
hieira. En það þýddi margaukna
áhættu. Hann var orðinn of hand-
bundinn fjársjóðnum. Hann gat
ekki hugsað sér að grafa nokk-
urn hluta hans einhvers staðar
úti á víðavangi og yfirgefa hann
þar.
Þá vildi hann fremur flytja
fjársjóðinn aftur í hinn gamla
felustað Pedros og taka aðeins
með sér smáupphæð til að koma
af stað nýjum leiðangri. Taka skip
á leigu — koma aftur — gera öðr-
um mönnum kunnugt leyndarmál
sitt — til að taka hluta af því,
sem var hans einkaeign.
Hann braut heilann langan
tíma, velti fyrir sér ýmsum hug-
myndum, sem skutu upp kollinum.
Hann vissi, að hann gæti enga
framkvæmt. Það varð að finna
annað ráð. Alla hluti mátti kaupa,
ef nóg gull var í boði.
Alla nóttina lá hann í bátnum
og hugsaði sig um. Nýr dagur rann
eftir langa nótt, og enn var vanda-
málið óleyst, en um stund var hann
horfinn frá hugsunum um það.
Hann var nú aftur horfinn til
sinna fornu drauma. Þetta var
mjög smávægilegur draumur og
skipaði ekki veglegan sess meðal
vitrana hans, en honum þótti gam-
an af að rifja hann upp einstöku
sinnum.
Hann sá vínveitingakrá við
fjallaveg í Portúgal. í kránni var
stúlka með rjóðar varir og tinnu-
svart hár.
Þetta var siðprúð stúlka og unn-
ustinn hennar var hermaður. Gom-
ez var fátækur og þjófur — þetta
var áður en hann fór á sjóinn.
Oft var hann dreginn burt frá
kránni, en hann kom alltaf aftur.
Einu sinni sló hermaðurinn hann,
því tók hann þegjandi. Stúlkan