Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 20

93 D V Ö L
ur til moldar, er versti dagur vik-
unnar,“ sögSu hinir hjátrúarfullu,
en við vorum blessunarlega laus-
ar við slíka kvilla.
Þriðjudagur í föstuinngangi með
ómissandi hangikjötsáti sínu, hvarf
í liðna tímann. í æsandi tilhlökkun,
lét Ég vekjaraklukku við rúmstokk
minn og háttaði í þeirri vissu von
að mega gista næstu nótt í grennd
við norðlæg höf.
Um morguninn hrökk ég upp frá
mínum dýru draumum, við það
að klukkan glumdi og húsið skalf.
Ekki átti klukkan sök á þessum
skjálfta, heldur var komið af-
spyrnurok. Mér leizt ekki sem bezt
á blikuna, en hypjaði mig þó í
slopp utan yfir náttklæðin og
hugðist að vekja Hana.
Hún svaf fast og hraut hátt. Ég
ákallaði hana, ýtti við henni,
Göngumaður
staddur við
Hlöðuvík. Hand-
an víkurinnar
sést Vestural-
menningur.
I
hristi hana og skók, árangurslaust.
Að lokum er Ég hafði ýrt á hana
ofurlitlu vatni, lauk hún upp örðu
auganu, muldraði eitthvað, bylti
sér á hina hliðina og hélt áfram
að hrjóta.
Ég gafst þá upp, og fór að gá til
veðurs, en útlitið var ekki glæsi-
legt, grenjandi vestan rok. Ég fór
þá í rúmið aftur, og svaf þar til á
10. stundu, en þá átti ég von á
veðurfregnum.
Kl. 10 fór Ég svo á kreik á ný og
reyndi að fá vit úír útvarpinu.
Fyrst skrúfaði ég einn „takka,“
síðan annan og þann þriðja, ekki
stuna eða hósti. Veðurfræðingur-
inn ætlaði víst að bregðast mér
þann eina morgun lífs míns, sem i
Ég þurfti á honum að halda. „Þessi
rafhlöðutæki eru eins og kross-
gáta,“ tautaði ég bálvond. í ör-