Dvöl - 01.04.1946, Síða 28

106
D VÖL
gengum síðan norður með sjó. Nú
urðum við að ganga grýtta fjöru og
bera skíðin. Fjaran var löng og
fannst okkur þetta einna erfið-
asti spölurinn.
Sárfegnar með aumar axlir héld-
um við í hlaðið á Horni. Var þá
liðið að nóni. Þar var okkur af-
bragðsvel tekið. Við afklæddumst
þá ferðareyfinu, bjuggumst betri
búnaði og gengum síðan milli húsa
til að hlusta á fólk hæla okkur
fyrir dugnaðinn. Venjulega var
viðkvæðið, er við höfðum sagt
ferðasöguna, vitanlega eins ýkta
og frekast var unnt: Þið eruð
bara eins og fyglingar1) og færir
menn. Svona tal líkaði okkur að
heyra og í sælli vímu sigurhróss-
ins hurfum við í svefnsins arma.
Næsta morgun var blíðasta veð-
ur. Húsfreyja færði okkur rjóma-
kaffi í rúmið. Við sötruðum kaffið
og vellíðanin seytlaði um likam-
ann.
Hún, sem var orðin hagvön á
Horni, vildi nú sýna mér sem mest
af landslagi staðarins. Upp úr há-
degi lögðum við af stað og gengum
upp á næsta fjall, en það heitir
Miðfell (402 m). Þar hlóðum við
vörðu og mæltum svo um, að hún
skyldi þar standa um aldur og
ævi. Því til staðfestu átum við
flatkökur, sem húsfreyja hafði
!) Fyglingur er maðurinn kallaður,
sem sígur í bjargið, eftir eggjum og fugli.
stungið að okkur í nesti. Við
gengum síðan eftir hrygg fjallsins
út á yztu brún þess. Þar var eggin
svo mjó, að við sátum þar klof-
vega og kíktum fram af. Þar
sönnuðum við að við værum fær-
ar, því okkur sundlaði ekki, þótt
skolgrænn sjórinn ólgaði fyrir
neðan.
Við gengum síðan norður af
fjallinu og niður á Hornbjarg.
Okkur til mikillar undrunar sá-
um við mann þar á ferð. Hún,
sem alltaf tók munninn eins full-
an og Hún gat, greip nú tækifær-
ið að segja mér, að svona væri nú
reimt hér norður frá, þarna löbb-
uðu sjódraugarnir um eins og þeim
sýndist, hábjartan daginn. En þar
sem trúgirni mín var í öfugu hlut-
falli við hugmyndaflug hennar, sá
ég fljótlega, að þetta var heima-
maður frá Horni. Hann hafði að
gamni sínu laumazt út með sjó til
þess að koma okkur að óvörum.
Piltúrinn sýndi okkur allmikið af
urðargrenjum og sagði, að oft væri
þar mikið um tófur.
í rökkurbyrjun héldum við svo
heimleiðis.
Næsta dag átti ég svo að fara
heim, en veðrið var svo vont, að
ég hætti við það.
Um hádegisbilið ætlaði hún að
fylgja mér til Látravíkur, sem er
skammt fyrir austan Horn. Þar
var viti, sem ég vildi skoða. En sú
ferð var aldrei farin sökum ó-
stjórnlegrar rigningar. Hún, sem