Dvöl - 01.04.1946, Síða 35

DVÖL
gráu klæði undir mistruðum,
blaktandi tjöldum.
Á heimleið voru þau, maðurinn
og konan, það vissi gatan, og hún
vissi meira. Ho! Það hafði verið
annar á þeim svipurinn, þegar þau
fetuðu sig fram dalinn í gær. Þá
hafði maðurinn verið þunglyndis-
legur, en þó eftirvænting í svipn-
um. Konan hafði aftur á móti
verið hressileg. Hún hafði veriö
að stanza og hlæja, kalla til
mannsins, já, stundum hafði hún
hoppað, og hún hafði strítt mann-
inum. Einu sinni stanzaði hún
með höndina aftan við bak, og
svo kallaði hún á manninn. Þegar
hann kom, kitlaði hún hann undir
hökunni með lyngkló, hló dátt og
stökk af stað, eins og hún byggist
við, að hann mundi elta hana. En
henni varð ekki gð því. Hann stóð
einungis eins og staur, en svo hló
hann þó loksins, en eins og hon-
um væri ósköp • erfitt um þess
konar.
Nei, honum hafði ekki tekizt að
reka frá sér hugsanirnar um það,
sem hann vildi ekki sinna. Núna
hugsaöi hann, beinlínis sagði við
sjálfan sig:
— Nei, þetta dugir ekki. Nú verö
ég að fara, fara burt frá henni,
hætta að stjórna fyrir hana út-
gerðinni. Ég get alls ekki um-
gengizt hana lengur. Hún er bara
að erta mig, stríða mér, vill
kannski fá mig í — nú hváði gat-
ah — flört, sagði hann — jæja,
113
það varð að hafa það, þó að hún
skildi ekki — vill kannski fá mig
í flört, og þar með búið!
O, nú hikaði hann, já, og
skammaðist sín. Hafði legið í
næsta herbergi við hana í alla nótt,
legið i hvílupoka á beru gólfi, hún
ein í góðu rúmi hinum megin við
þilið, hann heyrt hana bylta sér,
stynja. Hugsanirnar hans þá: sí-
fellt jag og hik, sitt á hvað:
— Nú fer ég bara yfir, og svo
skal úr þessu skorið! . . . En þá ...
en ef það á þá bara að vera flört
— eða hún vill vinna mig, beygja
mig. . . kasta mér svo frá sér,
þykist móðgast, kannski flíkar
því líka, að ég, svona náungi, sem
hún hafi hirt úr aumasta skrif-
stofusnatti hjá útgerðarmanni,
skuli dirfast að ... Eins og þeir séu
ekki á hælunum á henni, hinir
og þessir, og hvernig hefur hún
leikið þá suma? Ætli þeir hafi
ekki orðið þess varir, og aðrir líka,
að hún þykist ekki þurfa að hirða
af götu sinni einn eða neinn,
manneskja, sem eigi auk útgerðar-
innar stóra forretningu, sem hún
sjálf hafi sýnt, að hún kunni að
stjórna? ... Jú, auövitað' hef ég
líka aukið útgei’ðina, en grund-
völlurinn var til, þegar maðurinix
dó, sem hún haföi ekki búið sam-
an við nema eina einustu viku. Þá
vantaði nú víst ekki heilræðin og
boðin um hjálp, þó að ekki væri
nema frá honum Þórði fína. En
hún sagði reyndar nei, þakka yð-