Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 51

D VÖL
129
Þótt peningavandræði herjuðu að, voru þær ekki kvíðafullar. Þótt sjóðir
þeirra þyrru, varð alltaf eitthvað til bjargar, það var reynsla. Þær
stefndu allar að sama marki: að hafa fast tak á einhverjum manni, sem
greiddi skuldir þeirra. Til endurgjalds voru þær fúsar á að afneita öllum
öðrum aðdáendum, og að öllum líkindum verða mjög ánægöar með það
hlutskipti, því að tilhneigingum þeirra allra var þann veg farið, að þær
voru ekki úr hófi kröfuharðar og áttu létt með að fella sig að nýjum
kringumstæöum. í þjónustu þessa markmiðs varð hvert árið, sem leið,
erfiðara og erfiðara. Hazel Morse var talin hafa heppnina með sér.
Þetta hafði verið veltiár fyrir Eið. Hann hækkaði framlag sitt til
hennar og gaf henni loðkápu. En hún varð að gæta sín í samverunni við
hann. Hann krafðist fjörs og gleði. Hann gat ekki þolað deyfð eða
hugsýki.
„Heyrðu nú,“ sagði hann. „Ég á sannarlega nóg með mínar áhyggjur.
Það kærir enginn sig um að hlusta á raunatölur annarra. Þú átt bara
að vera góður félagi og gleyma áhyggjunum. Finnst þér það ekki? Brostu
nú. Nú ertu aftur orðin glaða stúlkan mín.“
Hann hafði aldrei snert tilfinningalíf hennar svo, að hana langaði til
að skattyrðast við hann á sama hátt og hún hafði jagazt við Herbie, en
hana langaði til þess af og til, að hún mætti vera sorgmædd. Það var
undarlegt. Aðrar konur þurftu ekki að vera með ólíkindalæti. Florence
Miller fékk reglulega gráthviður, og karlmennirnir reyndu aðeins að
hugga hana og hughreysta. Sumar þeirra notuðu jafnvel heil kvöld til
sorglegra samræðna um óhamingju sína og vonzku veraldarinnar, og
vinir þeirra hlustuðu aðeins þolinmóðir á þær og sýndu þeim samúðar-
hót, sem þær þráðu. En hún oíbauð þolinmæði allra, jafnskjótt og hún
varð sorgmædd. Og eitt sinn hjá „Jimmy“ hafði henni reynzt ógerlegt
að vera kát og skemmtileg, og þá hafði Eið mislíkað svo við hana, að
hann fór sína leið.
„Því í fjandanum situr þú ekki heldur heima en að koma hingað til
þess aö eyðileggja ánægjuna fyrir öðrum?“ þrumaði hann.
Jafnvel stundarkunningsskapur virtist illa heppnaður, ef hún var
ekki alltaf kát og skemmtileg.
„Hvað er eiginlega að þér?“ spurðu þessir kunningjar. „Þú ert þó full-
orðin manneskja. Taktu lífið létt, og kærðu þig kollótta."
Þegar samband hennar og Eiðs hafði staðið nærri þrjú ár, flutti hann
til Fiorida. Honum var þvert um geð að yfirgefa hana, og hann gaf
henni stóra ávísun, þegar hann fór, og augú hans voru vot, þegar hann
kvaddi. Hún saknaði hans ekki. Hann kom einstaka sinnum til New York,