Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 56

134
D VÖI
En það eru ekki aðeins hestarnir. Allt verður svo hræðilegt, er það
ekki. Allt verður svo ömurlegt.“
„O, vertu nú ekki með þessa fjandans höfuðóra,“ sagði hann. „Hvaða
grillur eru nú hlaupnar í þig? Hvað amar nú að þér?“
„Ég get ckki gert að því,“ sagði hún.
„Jæja, hristu þetta nú af þér,“ sagði hann. „Seztu nú hérna og
reyndu að snyrta ofurlítið á þér smettið."
Hún drakk mikið og reyndi að harka af sér en tókst samt ekki að
vinna bug á þunglyndinu. Svo komu fleiri til þeirra og gerðu athuga-
semdir um það, hvað hún væri niðurdregin, og hún gat ekkert gert ann-
að en brosa dauflega. Hún þurrkaði augun með vasaklút, hún reyndi
að gera það svo aðrir sæju ekki, en Art stóð hana nokkrum sinnum að
verki og ók sér þá í stólnum og urraði eitthvað.
Þegar hann ætlaði að fara á stöðina, sagðist hún ætla að fara heim.
„Það er hreint ekki svo slæm hugmynd," sagði hann. „Nú ættir þú
að reyna að sofa úr þér leiðindin. Ég kem aftur á fimmtudaginn.
Reyndu þá að vera svolítið skemmtileg.“
„Já,“ sagði hún, „ég skal vera það.“
Þegar hún kom heim í svefnherbergi sitt, afklæddi hún sig í snatri,
en það var mjög óvenjulegt. Hún smeygði sér í náttkjólinn, tók af sér
hárnetið og renndi greiðunni nokkrum sinnum gegnum hið þurra,
daufljósa hár. Svo tók hún glösin upp úr skúffunni og bar þau inn í
baðherbergið. Hin þreytandi vanlíðan var nú horfin, og hún fann sömu
bráðu eftirvæntinguna og sá, sem ætlar að fara að taka á móti lengi
þráðri gjöf. Hún tók tappann úr glösunum, fékk sér vatn í glas og
stóð svo fyrir framan spegilinn með töflu milli fingranna. Allt í einu
hneigði hún sig ofurlítið fyrir spegilmynd sinni og lyfti vatnsglasinu.
„Skál, látum þessu vera lokið,“ sagði hún.
Töflurnar voru bragðvondar og óþægilegt að gleypa þær, þurrar og
rykugar og límdust í hálsinn. Það tók hana langan tíma að koma þeim
öllum niður, tuttugu talsins. Hún stóð alltaf fyrir framan spegilinn og
horfði á mynd sína með sterkum, ópersónulegum áhuga og athugaði
hreyfingar barkakýlisins meðan hún kingdi töflunum. Einu sinni sagði
hún hátt:
„Reyndu svo að vera svolítið skemmtileg á fimmtudaginn! Sá veit,
hvað hann syngur, eða hitt þó heldur.“
Hún hafði enga hugmynd um, hvað töflurnar mundu verka fljótt.
Þegar hún hafði rennt niður síðustu töflunni, stóð hún ráðvillt og
undrandi og var að hugsa um það, hvort dauðinn mundi heltaka hana