Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 61

D VÖL
139
nú dálítið fjörug, og láttu ekkert á þig fá. Sjáumst á fimmtudaginn.
Kær kveðja.“
Hún lét kortið detta á gólfið. Ömurleikinn lagðist yfir hana eins og
bjarg, og henni fannst sem hún kremdist milli stórra hálla steina.
Pyrir sjónum hennar leið löng röð af dögum, sem hún iíafði eytt hér í
ibúðinni, kvöldum hjá „Jimmy“ við að leita sér að félögum, við að neyða
sjálfa sig til að hlæja og masa við Art og aðra karlmenn. Hún sá
langa lest þreyttra hesta og skjálfandi betlara. Hana verkjaði í fæturna,
eins og hún hefði verið að troða þeim ofan í allt of litla, rauða skó.
Henni fannst hjarta sitt þrútna og verða hart. „Nettie,“ hrópaði hún,
„í guðs nafni, gefið mér viský í glas, viljið þér gera það.
Stúlkan leit spyrjandi á hana.
„Heyrið þér, ungfrú Morse,“ sagði hún. „Þér hafið verið dauðveikar,
og ég veit ekki, hvort læknirinn vill leyfa yður að drekka enn.“
„Ó, það stendur alveg á sama.“ sagði Hazel. „Gefið mér sopa og
komið með flöskuna hingað. Fáið yður
líka glas.“
„Jæja,“ sagði Nettie. Hún hellti í tvö
glös handa þeim, og lét sitt glas standa
í baðherberginu, en gekk meö hitt glasið
inn til Hazel.
Hazel horfði á glasið, og það fór hroll-
ur um hana við lyktina. Ef til vill mundi
það hjálpa. Fyrst hún hafði nú legið í
dái í nokkra daga og ekkert drukkið,
mundi það líklega hjálpa henni núna.
Ef til vill mundi viskýið verða vinur
hennar aftur. Hún bað þess, án þess
að snúa sér til guðs með þá bæn, og
án þess að þekkja guð. Ó, að hún gæti
nú aðeins orðið ölvuö, og ætíð verið ölvuð. Hún lyfti glasinu.
„Þakka yður fyrir Nettie," sagði hún „Skál fyrir þér.“
Stúlkan flissaði. „Já, þannig á maður að taka lífið ungfrú Morse,“
sagði hún, „nú verður ekki langt þangað til þér verðið frískar aftur.“
„Já,“ sagði Hazel Morse. „Það er eins og það á að vera.“
★