Hlín - 01.01.1955, Blaðsíða 126

124
Hlín
um á Blönduósi og þeim meyjum, er þar stunda nám, en að andi
Kristjönu Pjetursdóttur megi þar ríkja í sölum og störfum.
-------o-------
Og svo kom vorið áður en okkur varði, indælt, íslenskt vor:
„Geislarnir dönsuðu um sveitir og sæ, það var söngur í lofti og
ilmur í blæ. Það var morgunn í maí.“
Nú áttum við að fara að yfirgefa skólann, þar sem okkur hafði
öllum liðið svo vel. — Þó við söknuðum skólans var hugurinn
samt heimfús. — Við glöddumst yfir því að vera að fara heim til
ástvinanna, heim í sumardaginn.
En nú komu vandraeðin með farkostinn heim, hann var eng-
inn, hvorki á landi, í lofti eða á sjó. — „Esja“ gamla átti leið vest-
ur um, svo allar stúlkurnar, sem þurftu í vesturátt voru svo sem
á grænni grein. — Forstöðukonan tók það ráð að síma til hinna
„háu herra“ í höfuðstaðnum, og sjá, þeir lofuðu að senda varðskip-
ið „Þór“ norður eftir nokkra daga. Þór átti í sömu ferð að flytja
vermenn frá Vestmannaeyjum, sem þurftu að komast heim fyrir
vorannir.
Og sá dagur rann, sólblíður og fagur, að „Þór“ lagðist grunt á
Blönduóshöfn. Við vorum ferjaðar um borð x litlum báti, sem róið
var út úr Blöndu.
Skipstjórinn á „Þór“ tók á móti okkur með virktum. Þegar lát-
ið var úr höfn, hófu skipverjar hreingerningu mikla á þilfari.
Strengdu þeir kaðla um þvert skip fyrir aftan lestina, og kölluðu
víglínu. — Fyrir aftan víglínuna stóð hópur vermanna. Nokkur
andlit þekti jeg í þeim hóp úr nágrannasveitum Húsavíkur. —
Þeir höfðu orð á því, dátarnir okkar, því auðvitað hjetu þeir skip-
verjar á „Þór“ dátar, að þegar þeir fengju einusinni svona góða
gesti, ljetu þeir ekki taka þá af sjer, og því settu þeir upp
varnarlin u.
Og svo hófst dans á þiljum gamla „Þórs“. En erfiðlega gekk með
músíkina. Ekkert var hljóðfærið nema ónýtur grammofónn, var
slitin í honum fjöðrin, en það var til ráða tekið að binda hana
saman með snæri. — Þá var fónninn dreginn upp og dansað af
kappi meðan snærið rann sitt skeið. — Víst var þetta góð skemt-
um að dansa þarna á þiljum „Þórs“ í glaða sólskini meðan hann
skreið út spegilsljettan Húnaflóa. — Fanst okkur nú Húnaflói all-
ur annar en haustið áður, er við vorum á leið í skólann. — Einn
farþegi fjekk að njóta þess að dansa við okkur ásamt dátunum,
en það var Stefán frá Fagraskógi. „O, bara að það hefði nú verið
hann Davíð bróðir hans,“ óskuðum við vxst allar. — Ekki stóð