Hlín - 01.01.1955, Blaðsíða 125

Hlin
123
Strax eftir skólasetningu hófst skólastarfið — námið. — Minn-
ingarnar um kenslustundirnar og handleiðslu kennaranna eru
mjer allar kærar og hugljúfa. — Tíminn var fljótur að líða við
starf og skemtanir, því vitanlega gerðum við ungu stúlkurnar
okkur oft glaðar stundir, þegar við áttum frí frá skyldustörfunum.
Jeg minnist jólanna, sem við áttum þar, flestar í fyrsta sinni á
æfinni fjarri foreldra-húsum. — A þeirri hátíð fer svo flestum,
sem fjarri dvelja foreldrum og heimili, að þeir þrá heim. — Víst
hugsuðum við heim um jólin, en Kristjana Pjetursdóttir, forstöðu-
kona, reyndist okkur þá sem ætíð eins og umhyggjusöm og ástrík
móðir. — Jólin urðu okkur því „gleðileg jól“ í þess orðs bestu
merkingu. — Fyrir jólin ljet hún gera laufabrauð að þingeyskum
sið. — Jeg man það glögt, þegar við söfnuðumst saman í borðstof-
unni og forstöðukonan sagði okkur fyrir verkum. — Aðeins nokkr-
ar okkar, aðallega Þingeyingar, höfðu sjeð eða vanist laufabrauði.
— Jeg held að þeim, sem ekki þektu þennan sið, hafi í fyrstu
fundist fátt um þetta fyrirtæki, hafi jafnvel fundist það dálítið
broslegt að fara að skera út í hveiti — kökur! — En verkum var
skift og vinnan sóttist vel. — Um kvöldið var kominn stór hlaði
af laufakökum. — Allar voru stúlkurnar ánægðar að dagsverki
loknu, og það hef jeg fyrir satt, að flestar muni þær stúlkur eða
allar, sem ekki þektu þennan laufabrauðssið, hafa flutt hann heim
með sjer og gert hann að sínum jólasið.
Og veturinn leið. — Handavinnustykkjunum okkar smáfjölg-
aði, kunnátta okkar og færni í matargerð og öðrum hagnýtum
húsmæðrafræðum óx. — Við gáðum naumast tímans, sem áfram
streymdi, og bar okkur jafnt og örugt nær vori og skólaslitum.
Nú eru margir þeir hlutir, sem við unnum með iðnum höndum
og glöðum huga á Blönduósi þennan vetur, orðnir snjáðir og litir
þeirra fölnaðir og máðir, suma hefur tímans tönn með öllu eyði-
lagt. — En í hugum okkar allra veit jeg að minningarnar um
kenslukonurnar okkar, lifir ennþá ófölnuð.
Skólasystir mín frá þessum vetri skrifaði mjer fyrir nokkru
síðan og sagði, að eftir tuttugu ár, frá því að hún dvaldi á Blöndu-
ósi, ætti hún nú ekkert eftir frá skólaveru sinni annað en minn-
inguna um skemtilega skólavist. — Allar bækur, myndir og handa-
vinna hefðu eyðilagst í eldsvoða. — En minninguna um hina gáf-
uðu og glæsilegu forstöðukonu skólans ætti hún enn ófölnaða,
enginn eldur fengi grandað henni, og sú minning væri líka það
dýrmætasta, sem hún hefði eignast í skólanum.
Jeg get af heilum huga tekið undir þessi orð skólasystur minn-
ar. — Betri ósk get jeg ekki borið fram til handa Kvennaskólan-