Melkorka - 01.12.1944, Side 42

FRJÁLSAR KONUR
Ejtir Astu Jósepsdóttur
„Líjið er okkur einskisvert,“ sögSu kvenhetjur
Leningradborgar, „nema sem frjálsir einstakling-
ar; okkar jrjálsa landi eigum viS jrelsið að launa,
fósturjörð okkar, sem hejur alið okkur og leist
undan oki og ánauð, og við erum reiðubúnar að
jórna öllu til þess að verja það á neyðarstund
þess.“
Eftir margra alda kúgun og niðurlægingu hefur nú ís-
lenzka þjóðin endurheimt frelsi sitt — og við íslenzkar
konar fögnum af alhug frelsi þjóðar okkar, og lítum
bjartsýnar og vonglaðar inn í töfraheim framtíðarinnar.
Við treystum því fyllilega að íslenzku þjóðinni takist að
halda svo vel á málum sínum, að hún beri gæfu til þess
að það verði ekki aðeins brot af þjóðinni sem verði frels-
inu aðnjótandi, heldur alþjóð.
Þegar við frelsisunnandi íslenzkar konur lítum í kring-
um okkur í hinum stóra heimi, getum við vart annað en
staðnæmzt við einn blett á okkar hrjáða jarðarhnetti,
reyndar allstóran, eða 1/6 hluta hans, þar sem konan
hefur notið fulls jafnréttis á við karlmanninn, í meir en
aldarfjórðung. Þessi staðreynd ætti að vera konum allra
landa næg hvöt til þess, að þær kynntu sér nánar það
stjórnskipulag, sem eitt allra í heiminum metur svo mik-
ils konuna. En því miður höfum við konur ekki verið svo
vel á verði sem skyldi fyrir auknum réttindum okkur til
handa. Allt of margar mætar konur loka augunum fyrir
þeirri staðreynd, að konan í Sovétlýðveldunum, landi
sósíalismans, hefur þegar öðlazt þau dýrmætu réttindi
sem við allar frelsisunnandi konur keppum að.
Ofur skiljanleg er andúð sú, sem tryggar dætur hins
borgaralega þjóðskipulags (kapitalismans) sýna Sovét-
lýðveldunum, því eins og hinn illræmdi Hitler sagði ein-
hverju sinni, „ef sama lygin er nógu oft endurtekin, trúir
fólkið henni.“ Og þvílíkt flóð, sem flætt hefur yfir sak-
laust og fáfrótt mannkyn, af tímaritum, blöðum og bók-
um auðvaldsheimsins, sem keppzt hafa um að endurtaka
alltaf sömu lygarnar um Sovétríkin. Það er ekki eins
auðvelt að skilja þær konur, sem í hjarta sínu efast um
ágæti og óhaggananleik auðvaldsskipulagsins, en þykjast
þó ekki sjá né heyra það sem fram fer innan landamæra
þess lands, sem eitt allra elur upp frjálsar konur. Sú
spuming kemur ósjálfrátt í hugann, hvort þessar efa-
sömu kynsystur séu enn að glíma við hinn gamla draug
afturhalds og kúgunar? Eitt er víst, að þær skortir það
frelsi hugans, sem leyst getur þær úr þessum fjötrum.
„Ilver einasta eldhússtúlka verður
að læra að stjórna ríkinu."
LENIN.
Milli tveggja ægilegustu styrjalda sem mannkynið hef-
ur háð, reis hinn nýi heimur í austri af grunni. Ríki
sósíalismans var stofnað þrátt fyrir ógurlegustu árásir og
hatur auðvaldsheimsins. Allt var gert, sem mannlegur
máttur er fær um, til að drepa það í fæðingunni. Ótelj-
andi eru þau málgögn auðvaldsheimsins, sem allt fram
að þessari heimsstyrjöld kepptust um að æpa um „rauðu
hættuna", eða m. ö. o. hættuna, sem auðvaldi stafar af
valdi verkalýðs og hænda! Hátt var hrópað um konur,
sem enga móðurtilfinningu áttu, konur, sem unnu karl-
mannsstörf og vanvirtu með því kveneðli sitt o. s. frv.
Ennþá er þetta allt í fersku minni. Ennþá minnisstæðar
óteljandi myndir auðvaldsblaðanna af hungurmorða fólki
í „ríki bolsivismans, þar sem aðeins harðstjórn og kúgun
ríkti.“
72
MELKORKA