Valsblaðið - 01.05.1993, Page 12

VALSFJOLSKYLDAN
„Ofsalega
grobbinn
þegar börnin
unnu bæði
alla titlana”
segir Jón Breiðfjörð Ólafsson, faðir
Inga Rafns og Kristjönu
Texti Stefán Halldórsson
Þegar þessi fjölskylda hittist eru
íþróttir oftast aðalumræðuefnið. í hand-
boltanum styðja þau öll sama félagið, að
sjálfsögðu Val, en ekki er sama einingin
um aðrar íþróttagreinar, því að Fram á
eitilharðan stuðningsmann í knattspym-
unni og Flaukar annan í körfuboltanum.
Samt er þessi íjölskylda verðugur við-
mælandi sem Valsijölskyldan. Þær em víst
ekki margar íjölskyldumar sem geta státað
af yfir 500 leikjum í meistaraflokkum Vals
í handbolta karla og kvenna.
Ég heimsótti hjónin Jón Breiðijörð
Ólafsson og Guðrúnu Ingimundardóttur
á heimili þeirra fyrir skömmu. Bömin tvö,
Ingi Rafn og Kristjana, höfðu fundið
smugu í þéttskipaðri stundaskránni og
gátu sest niður með okkur stundarlangt.
Tengdadóttirin, Hmnd Magnúsdóttir, var
einnig í heimsókn.
Það er víst óhætt að geta sér þess til að
handboltinn hafi leitt hjónin saman. Jón
BreiðQörð Ólafsson var um langt skeið
markvörður meistaraflokks Vals og
Guðrún Ingimundardóttir lék með meist-
araflokki Fram.
Þegar Guðrún gekk með fyrsta bam
þeirrar hjóna varð hún að leggja skóna á
hilluna, náði þó að leika nokkra leiki með
Framliðinu veturinn 1969-1970 og það
var einmitt þann vetur sem Fram-
stúlkumar mfu óslitna sigurgöngu Vals-
liðsins sem haldið hafði Islandsbikamum
á Hlíðarenda um margra ára skeið. Því
má segja, að þegar Ingi Rafn fæddist um
vorið hafið hann verið orðinn Islands-
meistari með móður sinni: Fyrsta snerting
hans á handbolta, óbein að vísu, var i
bláum Frambolnum. Mjór er mikils vísir
- eftir að Ingi Rafn hóf sjálfur að leika í
meistaraflokki hefur hann tvívegis hamp-
að Islandsbikamum.
Guðrún dró skóna fram að nýju nokkm
eftir að Ingi Rafh fæddist og æfði í nokkrar
vikur, en ákvað svo að láta þetta gott heita.
Kristjana fæddist sex ámm síðar og enn
var Jón á fullu í handboltanum, hætti ekki
að veija mark meistaraflokks fyrr en árið
1978 og hélt síðan áfram í “old boys”-
keppni með félögum sínum úr
“mulningsvélinni” fram til 1990.
Kristjana og Ingi Rafn hafa því alla tið
verið í tengslum við handboltann. “Það
er ekkert skrýtið að þau séu í Val,” segir
Jón, “þau vom svo oft með mér á æfingum
í Valsheimilinu.”
En fleira togaði í bömin en taugamar
til Vals. Fjölskyldan hefur lengstum búið
í Bólstaðarhlíð. Þaðan er steinsnar yfir á
Framvöllinn, en Hlíðamar hafa löngum
verið taldar Valshverfi. Ingi Rafn hóf hins
vegar að æfa handbolta með Armanni.
“Ég fylgdi félögunum úr Æfinga-
skólanum,” segir hann. Smám saman
heltust félagarnir úr lestinni, enda gat
Armann ekki veitt þeim aðstöðu við hæfi.
Ingi Rafn skipti því yfir í Val 1988, “allt
of seint” að sögn föðurins.
Kristjana fylgdi líka vinkonum sínum
úr Æfingaskólanum en þær fóm í Fram.
“Þá var enginn 5. flokkur í Val,” segir
Guðrún og bætir við: “Krissa sér ekkert
annað en Val, jafnvel þegar hún spilaði
með Fram, þá hélt hún með Val.” Síðan
færði Kristjana sig yfir í Val, lék fyrst með
4. flokki. Hún komst í meistara-
flokkshópinn í hittifyrra, sat léngstum á
bekknum sl. vetur, en hefur leikið alla
leikina í haust. Hún var valin í unglinga-
landslið 17 ára og yngri sl. tvö ár.
Tengdadóttirin Hrund lék einnig
handbolta á yngri árum, var í Haukum
fram til 15 ára aldurs, enda komin af
mikilli Haukafjölskyldu. Faðir hennar lék
handbolta og fótbolta með yngri flokkum
Hauka, tveir yngri bræður hennar leika
körfubolta með félaginu og meira að segja
amma hennar lék handbolta með Haukum.
En hvemig finnst þeim Guðrúnu og
Hrund þá að vera í viðtali sem
Valsfjölskylda?
“Ég verð víst að viðurkenna að ég er
orðin blendin í trúnni sem Framari,” segir
Guðrún. “Auðvitað held ég rneð
börnunum minum þegar þau keppa og
styð því Val í handboltanum, en ég held
með mínum mönnum í Fram í fótbolt-
anum.” Guðrún er virk í starfi félags
Framkvenna, sér m.a. um kaffiveitingar á
heimaleikjum í fótbolta. Þegar félag
VALS blaðið 12